Psychisch gezien liggen manie en verliefdheid dicht tegen elkaar aan. Ik weet niet precies welke hormonen nu enorm bij mij opspelen, maar veel nachtrust gunnen ze me niet. Sinds kort een nieuwe vriendin en blijkbaar sta ik dan nogal snel strak van de verliefdheid. Geen koffie nodig om 's ochtends wakker te worden.
Ik ben benieuwd hoe lang mijn lichaam gemiddeld zes uur slaap volhoudt. Mijn concentratievermogen is nu al niet meer wat het moet zijn en dan ook nog eens een overlopend hoofd. Hopelijk laat de man met de hamer nog even op zich wachten.
Wat zijn vogels vroeg wakker trouwens. Wellicht ook verliefd?
Gisteren is mijn lampje moedwillig overreden door een taxichauffeur.
Mijn achterlicht is al een tijdje defect. Ik ben laks, dus ik moet het ding nog steeds een keer reparen. Ik ben een braaf burger, heb eerbied voor de politie en wil geen boete. Ik gebruikte dus een vervangd rood lampje op batterijen. Ik klikte dat onder aan mijn achterspatbord
Toegegeven het lampje was onderhand al wat ouder. Hij brande al een tijdje niet meer voluit. Ik ben laks, dus ik had de batterijen nog steeds niet vervangen. Ik was het echt van plan...tot gisteravond.
De stoeprand was te hoog. De klap te hard. Het lampje schoot los. Ik hoorde hem vallen. Zag hem liggen. Maakte rechtsomkeert.
En toen was daar die #(*&@!%-taxichauffeur die precies over mijn lampje heenreed.
Waarom is de politie nooit in de buurt als je ze nodig hebt.
De SGP komt wel naar de uitvaartdienst van prinses Juliana. Toch wel. Ook al gaat daar een vrouw voor, die ook nog eens remonstrant is. Juliana-SGP: 1-0.
De verklaring van de zwartekousenpartij: "Het is de laatste mogelijkheid om piëteit te tonen aan ons oud-staatshoofd en haar nabestaanden, waartoe we in onze verantwoordelijkheid als parlementslid uitgenodigd zijn."
Ik was benieuwd of ze er op hun site nog wat meer over zouden zeggen, maar het is zondag. Dus is hun cybertoko uit de lucht.
Arme SGP'ers. Wat moeten ze wel niet denken over de staat van Nederland. We glijden steeds verder af in een diepe, heidense poel des verderfs. Hoe zouden ze daar straks in de kerk zitten? Zouden ze bij het bidden hun ogen openhouden, omdat een vrouw voorgaat? Of stiekem allemaal oordopjes in, om geen remonstrantse ketterij aan te hoeven horen?
Gisteren stond voorop de Metro een bizar bericht.
Toegegeven, violisten hebben het niet makkelijk. RSI, kramp, doofheid. Aan spelen in een orkest zitten nogal wat risico's. 'Loonsverhoging' riepen de violisten van het Beethoven Orchester Bonn dan ook. 'En wij meer dan anderen. Wij spelen significant meer noten dan anderen, dus hebben wij recht op extra geld'.
Absurd. Straks krijg je paukenisten die smartegeld gaan eisen omdat ze vaak uren moeten wachten tot dat ze op het einde van een stuk een paar keer op de trom mogen slaan. Of harpisten die vinden dat ze meer geld moeten krijgen, omdat zij complex veel snaren op hun instrument hebben. Of de picolo's die vinden dat ze hoger loon dienen te krijgen, omdat zij hogere frequenties halen.
Het orkest was lange tijd een laatste reservaat van het communistisch gedachtegoed waarin de teamprestatie prevaleerde boven de individuele bijdrage, maar ook hier slaat de individualisatie dus toe.
Het wachten is op componisten die een markt zien in het schrijven van orkeststukken met bijvoorbeeld vooral veel fagot, zodat die wat extra kunnen bijverdienen. En wat minder noten voor dit soort violisten astublieft. Is bovendien beter voor hun lichaamlijke gesteldheid.
Donderdagfilosoof vier. Roland Barthes is van de idiomritmie en van het eiland Athos.
Objectieve wetenschap bestaat niet. Iedere geleerde heeft een obsessie (phantasme) die zijn denken mee vormgeeft. Dit geldt ook voor taalfilosoof Barthes. Zijn visioen van vrijheid was de kloostergemeenschap op Athos, waar mensen volgens hun eigen ritme samenleven en op een eigen gekozen moment bij elkaar komen om ook samen dingen te doen. De term hiervoor: idioritmie. Afwisselend alleen en samen zijn in een door ieder vrij gekozen tempo.
Athos is dus het ideaal. Twee eigen kamers, de zee, een paar vrienden en een grote bibliotheek waar je elkaar ontmoet.
Dit is een visioen, maar tegelijkertijd gebeurt dit ook werkelijk in teksten. Een tekst is gemaakt door een schrijver. Schrijven is nooit helemaal uitdrukken wat je wil zeggen. Schrijven is een omweg. En schrijven is jezelf monddood maken. Als je klaar bent met schrijven houd je op met spreken. Je houdt je mond zodat de lezer aan de slag kan. De lezer identificeert zich eerst met een tekst, maar ontdekt dan verschil en afstand. Door het lezen verbreedt zijn horizon en put hij nieuwe energie uit de voorgespiegelde werelden.
Schrijver en lezer zijn zo op hun eigen tijd met een tekst bezig. De schrijver maakt zich monddood zodat de lezer verder kan en wordt uitgenodigd om een eigen tekst te schrijven.
En zo wordt de grote Athos-bibliotheek steeds verder gevuld met steeds nieuwe teksten en boeken. Het laatste woord wordt nooit gesproken, teksten blijven komen en ergens is dat wel een beetje hoopgevend.
Heb net een tentamen kerkrecht achter de rug. Een van de gelezen werken was een proefschrift. Kerken in geding over de plaats van de kerk in het burgerlijk recht.
Geen kwaad woord over juristen, maar ze hebben natuurlijk wel een beetje saai bestaan. Zeker als je dan ook nog eens een vuistdik proefschrift moet schrijven. Een grap op zijn tijd moet je je dan wel kunnen veroorloven. Maar dan wel graag op niveau. Het door mij gelezen proefschrift is er een uit een reeks. Twee andere titels uit dezelfde serie:
- Het betere werk. Verwachtingen en ervaringen met betrekking tot het strafkarakter van een werkstraf. - Laat maar zitten. Een exploratief onderzoek naar de werking van de korte vrijheidstraf.
Zucht. Dit soort mensen mag zich gewoon doctor in de rechten noemen. Ik vind het niet vreemd dat de Nederlandse rechtstaat ten onder gaat als er mensen met dit soort humor achter de knoppen zitten.
Hij komt pas over een paar weken in de Nederlandse bioscoop, maar nu heb ik het al helemaal gehad met The Passion. Ik schort mijn oordeel nog even op, maar het lijkt erop dat de rolprent niet heel veel meer is dan een lang uitgesponnen SM-film voor beginners. Niet direct mijn stukje cake.
Natuurlijk is het wel een film die past in een christelijke traditie waarin de mystiek van het lijden en meelijden met Christus centraal staat. Er zijn de nodige communes waarvan de leden hun eigen rug rond Pasen tot bloedens tot kapotgeselen. Mensen zijn zo zondig en slecht, dat Jezus diep door het stof moest om hen te kunnen bevrijden. Het offer van zijn leven is genoeg om mensen met God te verzoenen. De focus die Gibson zet op de martelingen is dus niet heel erg origineel. Het is onderdeel van een heel specifieke theologische traditie.
Een theologie waar ik niets mee heb. Met SM ook al niet, dus ik zie eigenlijk geen reden om te gaan.
The Passion is overigens ook in andere vormen een rage aan het worden.
In de Melkweg kan er op Goede Vrijdag net als vorig jaar gedanst worden op Passiemuziek. Een aanrader.
In Panama pakken ze het anders aan. Daar kun je aanschuiven aan een soort Joodse paschamaaltijd. Met livebeelden vanuit Jeruzalem en uiteraard een afterparty. Onder de titel: The passion of people of a wicked world. Een rechtstreekse verbinding met Jeruzalem lijkt mij een risico. Met een beetje pech is deze avond minstens net zo bloederig als de film. Maar dan is het lijden wel echt.
Vandaag de derde Franse denker gehad: Emil Cioran (1911-1995). Een psychiater zou zeggen 'manisch depressief'.
Het leven is waken in de nacht, is wanhopen, is nooit meer slapen. As je 's ochtends wakker wordt zie je nieuwe kansen en mogelijkheden, maar de slapeloosheid voorkomt het waandenkbeeld dat je iets van de dag zou moeten maken. Het leven is namelijk een woestijn zonder zin, een Ascedia. Je moet je er letterlijk bij neerleggen dat er geen verlossing uit het lijden mogelijk is. Iets doen, de daad, wordt gemotiveerd door het idee dat iets doen beter is dan niets doen. Een waandenkbeeld! Je kunt niet door middel van je werken verlossing teweeg brengen uit het lijden.
Iemand die zelfmoord pleegt, doet dat in de illusie dat zijn leven maakbaar is, dat hij zijn eigen leven ter hand kan nemen. Zelfmoord is iets voor optimisten. Eigenlijk moet je zo wijs zijn om niets, maar dan ook niets te doen. De vraag naar de zin van het leven is niet van belang, dat is al te veel een doe-vraag. Het ware leven is het absolute wanhopen zonder reden en vooral heel lang slapen.
Toen Cioran overleed stond er in een krant: 'Hij nam zich voor te mislukken en zelfs daarin faalde hij'. Ik heb wel eens het idee dat ik wat cynisch de wereld in kijk. Fijn te weten dat het nog veel erger kan.
Hoe ik het voor elkaar gekregen heb, laat ik verder in het midden, maar weet iemand een adequaat middeltje tegen kaarsvet op je computerscherm? Met al dat vet op de beeldbuis typt het namelijk best lastig.
Mijn liefde voor Arnhem steek ik niet onder stoelen of banken. De statige 19e eeuwse herenhuizen, de prachtige fonteinen, het ideale winkelcentrum met Bijenkorf, de Middeleeuwse kelders, de Koornmarkt, het ijs van Geletti, de Rijn en vooral haar parken: Zypendael, Sonsbeek en de Hoge Veluwe.
Als ik later oud en der dagen zat ben wil ik daar wonen. Ik kan me geen beter Walhalla voorstellen. Het is een soort voor afspiegeling van de hemel denk ik.
Oke, ik kan soms een beetje overdrijven, maar ik ben niet de enige die zo positief is over de Gelderse hoofdstad. Er zijn nu ook objectieve cijfers. Vandaag stond in het Algemeen Dagblad (ja, ik had niets beters te doen in de trein) een lijstje met de meest groene steden. En welke prachtstad bezet de derde plaats? Inderdaad, en wel met 100.9 m2 per meter.
Kom daar maar eens om in Utrecht. Die staat namelijk ook derde, maar dan van onderen. Met 49,7m2.
Helemaal onderaan bungelt Haarlem met 41,8 m2. Hun verweer: "Helaas, we hebben niet heel veel ruimte, dus zo raar is onze positie niet. Maar we leggen wel kwalitatief hoogwaardige natuur aan".
Laat me niet lachen. Kwalitatiever groen dan in Arnhem kun je het niet krijgen.
Dit is een typische niet-schrijf dag. Te veel alcohol, te weinig slaap. Veel inspiratie, geen energie om het op te schrijven...en morgen gezond weer op.
Voor de mensen die de komende weken niets te doen hebben.
15-17 april. Anderhalf jaar geleden zijn een aantal Kamper studenten begonnen met het organiseren van een theologisch festival. Ik lever ook mijn bijdrage via de publiciteitscommissie, die we heel toepasselijk Paulus gedoopt hebben. Iedereen is welkom.
Meer info op: theologischfestival.nl.
26 maart. Nijs is nogal van wat van plan met het hoger onderwijs en niet iedereen is er geluk mee. Om precies te zijn, volgens de LSVb wordt het een puinhoop. Demonstreren dus. Niet alleen voor jezelf, ook voor je kinderen.
Meer info op: platformpuinhoop.nl.
Ik heb op een protestantse basisschool gezeten. Dat betekende behalve tig keer per lesdag bidden en bijbelteksten stampen, dat je veel vaderlandse geschiedenis voorgeschoteld kreeg en dan met name de Tachtige Jarige Oorlog. Zo heette de Nederlandse Opstand toen nog. Prachtige verhalen over dappere geloofshelden, prinsen en geuzen die de Spaanse katholieke bezetter het land uitjoegen. De Spanjaarden, dat waren nog eens terroristen. Onschuldige godsvruchtige mensen werden tot de brandstapel veroordeeld. Steden werden systematisch uitgemoord, met Naarden als meest beruchte voorbeeld. Honderden mensen werden daar om het leven gebracht.
Ik heb gesmuld van de stoere verzetsverhalen. Jongensboeken over die tijd heb ik verslonden en ik heb een fascinatie ontwikkeld voor Spanje, Madrid en voor het Escorial gebouwd op bloed door de wrede keizer Filips II. Ik wil het al een aantal jaren met eigen ogen bezichtigen. Het lijkt mij prachtig.
Vanochtend stond er een foto in de Volskrant, voorop de bijlage Voorkant. Het is een van de meest gruwelijke foto's die ik in mijn leven gezien heb. Het leek een zoekplaatje, vind de 10 doden. Onthoofde lichamen, ledematen en vlees, dat geen menselijke vorm meer had. Dat is Madrid nu. Terrorisme is geen spannende verhaal. Toch wil ik nog steeds naar Madrid. Niet langer alleen vanwege vanwege Karel V, Filips II of een zekere graaf Alva. Om de een of andere reden hebben de aanslagen van gisteren een behoorlijke indruk gemaakt. Misschien door die foto, misschien omdat Madrid mij na aan het hart ligt. Ik weet het niet.
Ik heb in ieder geval aanstaande maandag om 12:00 3 minuten de tijd om daar even bij stil te staan.
In de bijspijkercursus Franse filosofen was vandaag Satre aan de beurt. Op de middelbare school heb ik het nodige van hem gelezen, maar ik hoorde vandaag dat hij op een gegeven moment het schrijverschap heeft opgegeven. Hij had namelijk een inzicht gekregen.
Als kind had Satre altijd een groot gevoel van overbodigheid gehad. Mensen kunnen dat oplossen door christen te worden. Dan staat je leven plots in een bepaald zinkader. De andere optie is teksten produceren, je een plek in de wereld schrijven. Toen Satre dat van zichzelf door had is hij gestopt met proza produceren. 'Weg met die neurose' zei hij.
Ben benieuwd of ik na enig zelf onderzoek morgen nog iets op deze site wil posten.
Vanavond even geen opera, maar een optreden van Milkman Dan, de band van een goede vriend van me.
Ze spelen vanaf 21:15 in Winston de sterren van de hemel.
Gisteren de Antigona van Traetta gezien. Wat muziek betreft niet het meest briljante stuk dat ik ken. Veel irritante, 18e eeuwse riedeltjes die veel op elkaar lijken. Ook de zang was niet altijd geweldig (nee, natuurlijk kan ik het niet beter). En dan ook nog eens een zieke hoofdrolspeler, al was haar vervangster erg goed.
Ondanks deze tegenvallers, het was natuurlijk wèl Antigone, een van de meest halsstarrige vrouwen die ik ken. Liever sterven dan toegeven dat je onredelijk bent. Als je dan ook nog een oom hebt die in een autistische verstarring aan zijn eigen gelijk blijft hangen, dan vallen er dooien. Gelukkig niet in deze opera, want die loopt goed af. De originele tragedie van Sofokles eindigt echter in een waar bloedbad.
Waarom ik Antigone en haar oom Kreoon zo intrigerend vind, weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik denk dat het de spiegelfunctie van het verhaal is. Telkens als ik het stuk zie of lees dan vraag ik me altijd weer af wat mijn eigen vastgeroeste ideeën en blinde vlekken zijn. Volwassenen hebben nogal de neiging om helemaal vast te groeien in een bepaalde overtuiging. Ik vrees dat mij dat ook zal gebeuren, maar ik hoop ergens dat als ik af en toe Antigone herlees, ik me weer zal realiseren dat zo'n houding dus slachtoffers maakt.
Daarnaast is Antigona vanuit literair oogpunt ook gewoon een mooi verhaal.
Antigone wordt uiteindelijk ter dood veroordeeld, door eenzame opsluiting in een grot. Haar zwanenzang:
Moge mijn ongeluk snel eindigen.
Elk moment groeit mijn marteling en slinkt mijn vastbeslotenheid.
Vaarwel. Ik sterf onschuldig, zonder schuld of berouw.
Moge de hemel jullie nooit vervolgen om mijn onterechte dood.
Jij, genadige gids van de schimmen, leid mijn schim op mijn duistere pad.
En jij, doodsgrot, zult mijn eeuwige thuis zijn.
Laat mijn triest leven in jou het einde vinden.
En laat mijn as, de kille rest van mijn dood, in jou rusten.
O vaderland! Vaarwel.
Huil niet om mijn lot, treur niet om mijn kwelling.
Dit is mijn enige moment van geluk.
De goden waren zo barbaars, het lot was me zo vijandig...
...dat ik mijn dood beschouw als teken van genade.
Uitkomsten van een leuk onderzoekje op de Economie-pagina van de Volkskrant.
Coca-Cola moet moslim koesteren. Moslims blijken de grote merken van Nike tot Motorola niet met de VS te associeren. Hun producten zijn in Turkije en Egypte net zo populair als in Groot-Brittanië. Los van het feit dat dit een enorme verdienste van die bedrijven is, wordt hen door de onderzoekers aangeraden om vooral in de moslimmarkt te investeren. Zoals velen al is opgevallen, vormen zij een groeimarkt.
Arme anti-globalisten. Zij doen zo hun best om het groot kapitaal aan de schandpaal te nagelen, blijken zelfs moslims hen niet te steunen. De volgelingen van Mohammed hebben slechts moeite met Britse en Chinese producten. Maar dat heeft denk ik meer met oud koloniaal zeer en angst voor het anti-religieuze communisme te maken.
De onderzoekers doen overigens de aanbeveling om de besturen te globaliseren. Want in hoeveel raden van bestuur zit nu eigenlijk een moslim?
Of een moslima met een hoofdoekje, om even een Wereldvrouwendag opmerking te maken.
In 1 week twee opera's. Het is heerlijk. Afgelopen dinsdag de generale van Idomeneo van de Nederlandse Opera. In een prachtige enscenering, een aantal geweldige rollen. Prachtige, groteske emoties, waar mijn eigen leed bij in het niet valt. Soapopera bij uitstek over een domme vader die in ruil voor zijn redding belooft het eerste dat hij thuis aantreft te offeren. Het blijkt zijn zoon. En dan ook nog twee vrouwen die om de hand van het slachtoffer strijden. Het is geweldig.
Morgen Antigona. Ik ben heel erg benieuwd. De oorspronkelijke tragedie van Sophokles was mijn eindexamenstuk voor Grieks. Ik heb in de loop der tijd nogal wat over deze koppige vrouw gelezen en nu deze opera. En dat allemaal binnen 7 dagen. Ik ben heel erg tevreden met mijn leven.
Opera heeft veel moois te bieden, maar het prachtigste vind ik het applaus. Operapubliek weet wat klappen is. De mannen worden meestal met een statig soort enthousiasme terug het toneel opgeroepen. Maar bij de diva's begint een theater pas echt te kolken. En diva's weten wat van ze verwacht wordt. Een paar keer terug komen. Je jurk in je rechterhandhand, een kniebuiging en je allermooiste glimlach om je mond toveren. Het gejuich is oorverdovend en het applaus is heerlijk eindeloos.
In Antigona zingen in ieder geval twee vrouwen.
Net terug uit de bios. Ik heb de Oscar-winnende film Lost in Translation gezien. Een knappe, herkenbare film. Een vijftig jarige man en een kwart eeuw jongere vrouw ontmoeten elkaar in een stad die ze allebei niet kennen en waar ze de taal niet spreken.
De een zit in zijn midlife crisis. De ander is net getrouwd en afgestudeerd. Hun vragen zijn hetzelfde. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? En vooral, wat verlang ik in de mensen om mij heen.
Niet dat er volgens mij definitieve antwoorden op deze vragen bestaan, maar soms kan een toevallige ontmoeting je even op een vrolijk spoor zetten.
Een goeie film helpt soms ook. Deze bijvoorbeeld.
Gisteren een inspirerend college, dus vandaag een heuse studiedag. Oftewel een dag waarop ik me uitgebreid beziggehouden heb met de krant, boodschappen doen en ramen wassen.
Twee leuke dingen uit de Volkskrant.
Op de achterpagina, naar aanleiding van de film The Passion (binnenkort waarschijnlijk meer op deze site):
'Een met haar auto te water geraakte vrouw uit New Britain, Connecticut, heeft de politie verklaard dat ze een scène uit The Passion of he Christ wilde naspelen. De verwarde vrouw kon niet zeggen om welke scène het precies ging, maar een woordvoerder van de politie gaat ervan uit dat de vrouw graag gedoopt wilde worden. Volgens getuigen die de film hebben gezien, zit er in ieder geval geen scène met een te water geraakte auto in de film.'
Dan een uitgebreid, lang interview (ik lees alles om de studie uit te stellen) met Ontwikkelingssamenwerkingminister Agnes van Ardenne. Ze vertelt over een gesprek dat ze had gehad met kardinaal Simonis, naar aanleiding van de berwering van de rooms-katholieke kerk dat kleine gaatjes in het condoom het HIV-virus doorlaten.
'Ik heb stapels brieven gehad en veel telefoontjes van mensen binnen de kerk die zeggen: eindelijk eens iemand die zegt waar het op staat. Er was een brief bij van een oude Nederlandse dame, die haar naam niet durfde te noemen. Ze schreef dat ze al jarenlang condooms opstuurt naar Afrika, die via misionarissen worden verspreid...Als ik in een missieziekenhuis kom, vraag ik standaard naar de anticonceptiva. Dan zegt zo'n missionaris: "gaat u maar even mee". Hij loopt naar een verborgen kast met een slot erop. De condooms mogen niet geëtaleerd worden. Maar er wordt wel meegwerkt.'
Aan Cicerobijlage (geheel gewijd aan Frankrijk) ben ik nog niet begonnen. Die is voor maandag.
Tot slot heb ik mij nog druk gemaakt over de vraag waarom de Albert Heijn nog steeds winterthee in zijn assortiment heeft. Het is in ieder geval meterologisch gezien al weer een aantal dagen lente. En ik heb een enorme behoefte aan de frisse, opwekkende smaak van de lentethee. Dan kan ik pas echt full-speed aan de studie. Dus kom op Albert Heijn. Help mij uit mijn winter- en studiedip!
Eindelijk weer eens college gehad. En het was gaaf. Het Studium Generale van de Universiteit Utrecht organiseert een cyclus over Franse denkers van na 1950 en Derrida was de eerste in de rij.
Il n'y pas de hors text. Woorden krijgen alleen betekenis als ze in een context staan. Dat geldt op twee manieren. Ten eerste hebben ze allen wat te zeggen doordat ze in een zinsverband staan. Ten tweede omdat de lezer ze in zijn eigen wereld, ruimte en tijd een plek geeft. Woorden worden uit hun feitelijke context gehaald en in een nieuwe geplaatst. Daardoor krijgen ze nieuwe verwijzingen en ontstaat betekenis. Vanwege deze extra betekenis gaan de woorden pas betekenen wat ze betekenen.
Heerlijke hersengymnastiek. En dat gaat de komende negen weken zo door. Studeren is leuk!
Derrida-online begint met de volgende gave quote:
"Monsters cannot be announced.
One cannot say: 'here are our monsters',
without immediately turning the monsters into pets."
Meer info aldaar.
Sinds Amelie lijkt de bioscoop een beetje vergeven van films waarin mensen elkaars dromen in stand willen houden, ten koste van de Waarheid. Een film over een Georgische oma die niet weet dat haar zoon in Frankrijk is omgekomen. Haar dochter en kleindochter durfden haar dat niet te vertellen. Als oma te lang niets van haar zoon heeft gehoord, besluit ze zelf naar hem op zoek te gaan in Parijs.
Net als bij Amelie en Goodbey Lenin, loopt het niet de Waarheid vertellen uiteindelijk goed af. Natuurlijk kun je je afvragen of er zoiets als de objectieve Waarheid bestaat. Maar dood is dood zou ik toch willen volhouden, al weet ik ook dat dat net iets genuanceerder ligt. Ik zou graag willen dat mensen mij niet voorliegen over dat soort zaken.
Daarom begin ik me ook steeds meer te ergeren aan de droomwerelden die in dit soort films worden opgeroepen en waar mensen elkaar in gevangen houden.
De kleindochter trekt het uiteindelijk ook niet meer en gaat proberen haar dromen in de echte wereld te verwezenlijken. Of dat zal lukken, is voor mij zeer de vraag. Zonder verblijfsvergunning trekt ze Parijs in. Welkom in de illegaliteit.
Dan toch maar liever een Georgische droom?
Vanmiddag in de trein, ergens tussen Amsterdam em Utrtecht
Dochter (eind 20) zacht tegen moeder (jaartje of 60): Oh, ik kreeg net een smsje van Mark. Je kan wel naar huis worden gebracht.
Moeder: O, maar dat hadden we toch ook ongeveer in ons hoofd?
Dochter: Het was de vraag of Mark op tijd bij het station kon zijn.
Moeder: O, ik ging ervan uit dat hij wel op tijd voor ons zou vertrekken.
Dochter: Nou ja, hij kan je nu dus brengen.
Moeder (verontwaardigd): Hij?
Dochter: Ja...
Moeder: Vind je dat leuker?
Dochter: ...nee dat niet precies. Ik zat meer aan mijn tentamen te denken. Dat is morgen. Ik kon vandaag en gisteren natuurlijk niet studeren vanwege ons gezamenlijke twee dagen uit.
Moeder (gepikeerd): O, ik begrijp het wel hoor dat je nu even alleen wilt zijn.
Moederschap is leren loslaten. Blijkt soms best lastig.
UvA-onderzoeksbureau SEO heeft als slogan 'De wetenschap dat het goed is'. Gelukkig maar, ze gaan namelijk tricky onderzoek doen. Aan de hand van vingnetten van meer en minder aangepaste allochtonen maken ze een index van wat een groep proefpersonen als 'geslaagde integratie'-indicatoren ziet.
Het is een beleidsmatig zwaktebod om via deze weg een antwoord te geven op de vraag wie de ideale allochtoon is.
Het probleem is duidelijk. Iedereen heeft een beeld van goede integratie, maar in deze post-moderne, multimediale tijd (leve de cliche's) leeft iedereen zijn eigen plaatje. Lastig voor beleidsmakers, maar het is wel erg makkelijk om een handvol Nederlanders te laten bepalen wat geslaagde integratie is.
Wordt dit de nieuwe manier van ons land besturen? Voor ieder probleem een deskundigenpanel inzetten? Wat zijn onze waarden en normen eigenlijk? En hoe gaan we Randstad inrichten? Wat te doen met de individuele pardonaanvragen van asielzoekers? De doodstraf? Door bepaalde mensen wel en andere mensen niet in zo'n panel te benoemen, stuur je als bewindspersoon het beleid, terwijl je zogenaamd je handen in onschuld kunt wassen. Feitelijk betekent het de terugkeer van de oligarchie. Een niet gekozen elite die Nederland bestuurt.
De oplossing? Betrek in ieder geval de beide Kamers bij het proces, want zij zijn ervoor bedoeld om langs democratische weg dit soort vraagstukken op te lossen. Nog beter is de aanpak die vanochtend in de Volkskrant te lezen was. Vraag Endemol een Idols-achtige show te organiseren om de integratie-kampioen van Nederland te vinden. Democratie ten top.
