4 gaatjes laten vullen is te veel op 1 dag. Eentje is prima, twee kan nog, drie is op het randje, maar vier...Vier keer boren, vier keer net niet of net wel de zenuwen raken, vier keer per ongeluk uitschieten, vier keer vulling inspuiten en morsen.
Mijn universitair docent spiritualiteit (ze bestaan!) had me van te voren geinstrueerd. 'Pieter, dit is een prachtkans om meditatietechnieken te oefenen. Let op je ademhaling en denk je in dat je een lange boswandeling maakt.'
Een lange boswandeling...Voordat ik ook maar aan een boom kon denken boorde tandarts zich in mijn gebit. Slachthuizen, loopgraven, oorlog, doodskisten, dat waren de enige beelden die in mij opkwamen.
Zeker toen de tandarts vertelde dat hij een vriend had die in de olie zat. Die had hem een aanbod gedaan. Ter verfraaiing van de wachtkamer wilde hij de praktijk een boorkop van een olieplatform schenken. Een boorkop...
Ik ben ontsnapt en heb gelijk een nieuwe tandenborstel aangeschaft. Liever poetsen totdat ik een ons weeg dan ooit weer in die lugubere tandartsstoel terechtkomen.
Ook luguber is de gisteren gelanceerde site popecountdown.com. Ik geef toe, een week geleden heb ik ook een wedje afgesloten over de datum waarop de Paus zou overlijden, maar om dit zo openlijk op het net te zetten vind ik eigenlijk niet kunnen. Dit heeft Johannes nu ook weer niet verdiend.
Ondertussen loopt de site als een tierelier. Na twee dagen al meer dan 25000 bezoekers. Ik hoop dat de site er onder bezwijkt, zodat we ervan af zijn.
De makers hanteren het mailadres kwark_taart@yahoo.com. Mensen die zich verbergen achter een dergelijke nickname moet je wellicht niet al te serieus nemen. Toch had ik liever gehad dat ze hun pijlen op iemand hadden gericht, die beter in staat is zichzelf te verdedigen.
Niet iedereen krijgt hem, maar ik wel. De editie Utrecht van de Volkskrant. Een zaterdagbijlage met achtergrondartikelen uit de provincie en stad Utrecht en wat belangrijke nieuwsfeitjes. Het is een proef van een jaar. Om te leren een regioeditie te maken en om te zien hoe het de lezers bevalt.
Als hij weer verwijnt ga ik niet huilen, maar vind het best leuk om hem te lezen.
Afgelopen zaterdag brachten ze een grote reportage over de moskeeën van de Domstad. Een van de bronnen van de journalist was de site moskeedatabase.com en hier doemt een fraai ethisch dilemma op. De precieze doelstelling van deze site is nogal onduidelijk. Er is een mooi overzicht te vinden van Nederlandse moskeeën, inclusief telefoonnummers, capaciteit, foto's en zelfs een route kaartje. Waarom al die moeite?
'Met het online zetten van deze database wil ik inzicht geven in de verspreiding van de islam in Nederland. De Islam is de minst tolerante en snelst groeiende godsdienst in dit land. Het is dus absuluut niet de bedoeling aan te zetten tot geweldpleging of haat tegen moslims. Mijn kritiek is gericht op het geloof en het islamitisch geloof in het bijzonder en niet tegen personen. Fysiek geweld tegen personen of moskeeën keur ik vanzelfsprekend af!'
Maar toch. De site is opgezet in samenwerking met het onderhand overleden Polinco, een extreem-rechts georienteerd forum. En de beheerder van de site heeft ook duidelijk zijn eigen boodschap (Anders denken hoeft, zelf denklen wel!!!). Voor degenen die kwaad willen is de database op zijn minst een handige bron.
En van deze bron maakt de Volkskrant zonder blikken of blozen gebruik. Ik ben er niet uit of je uberhaupt dit soort site's moet raadplegen, maar als je het al doet, vermeld dan in ieder geval de achtergrond van de bron. Wat dat betreft kunnen er nog wel een aantal puntjes verbeterd worden aan de editie Utrecht.
Ik woon nu twee en een half jaar in een studentenhuis aan de Nieuwe Keizersgracht. In die jaren zijn er nauwelijks mensen verhuisd. Vandaag hoorde ik dat een van mijn huisgenoten haar kamer heeft opgezegd. Ik vrees een stoelendans.
Mensen zijn tot op het bot groepsdieren. Nooit had ik een huwelijksfeest, tot de zomer van 2001. Opeens trouwden drie vrienden binnen een paar maanden tijd. Het trouwen hing plotseling in de lucht. In het jaar daarna neloofden nog eens 3 kennissen eeuwige trouw.
Nauwelijks is de huwelijksmarkt een beetje tot rust gekomen en de volgende fase breekt aan.
In mijn vriendenkring heeft onlangs een stel hun eerste kind op deze aarkloot gezet. Het is alsof ook anderen nu ontdekken dat dat kan: kinderen krijgen. Binnenkort verwacht ik het geboortekaartje van een ander stel en ik ben benieuwd hoe snel nummer drie zal volgen.
En dan mijn vorige studentenhuis. Ik heb daar vier jaar in relatieve rust gewoond. Totdat ik verhuisde. Binnen minder dan één jaar volgde de rest. Op 1 huisgenoot na, kent mijn oude huis een geheel nieuwe bevolking.
En hoe zal dat nu gaan, hier aan de Keizersgracht? Is deze verhuizing een incident of de voorbode van een hete herfst? Ik wacht het af, maar als iedereen naar elders verdwijnt, moet ik ook maar eens een verhuizing overwegen. Ik ben graag een groepsdier.
Ik geef toe, het is ook nooit goed met die nare NS-reizigers. Ze klagen altijd over te weinig info bij vertraging. Dus bedacht de NS lichtkranten voor in de treinen. Via een GPS systeem kunnen alle treinen in Nederland gelokaliseerd worden en daarmee zijn ook exacte vertragingstijden te berekenen. De reizigers krijgt ze in de trein geprojecteerd en weet voortaan waar hij/zij aan toe is.
In mijn 12 jarige treincarriere heeft het treinreizen mij de basisprincipes van twee grote antieke filosfische scholen bij gebracht. Vanuit de Stoa leerde ik de onverstoorbaarheid. Maak je niet druk als de trein niet rijdt/vertraging heeft/zonder machinist zit. Je verandert er niets aan en probeer dat dan ook niet.
Van Epicurius leerde ik het 'carpe diem'. Geniet ervan als de trein zomaar wèl rijdt.
Deze twee principes kon ik mij alleen eigen maken, omdat ik niet wist hoelang de vertraging zou duren. Tuurlijk wilde ik wel graag weten wat de oorzaak was, maar voor de rest had het ongewisse wachten zijn positieve, opbouwende invloed op mijn karakter. Ik heb leren leven met onzekerheid.
Binnenkort verandert dit. Dan ga ik neurotisch naar de NS lichtkrant kijken, ook als ik me nog zo voor neem dat niet te doen. Ik ga mijn kansen berekenen of ik mijn aansluiting nog zal halen. Weg mijn gemoedsrust, weg mijn blijdschap op het moment dat een trein plotseling weer gaat rijden.
Mijn enige hoop is dat het GPS systeem net zo vaak storingen vertoont als het treinverkeer, zodat de lichtkranten de helft van de tijd niet werken, maar anders verander ik van een Stoicijnse Epicurist in een berekenende neuroot. En daar zit in ieder geval niemand op te wachten.
Zondag begon bij de VPRO televisie de serie 'En terecht' over de rechten van het kind. Het is hoog tijd dat deze rechten (aangenomen in 1989) nog eens onder de aandacht worden gebracht.
Vandaag, op de eerste dag van de ramadan, stond er namelijk een schokkend artikel in de Spits. Ik maak me niet heel snel kwaad, maar de resultaten van een onderzoek naar de eetpatronen van de Amerikaanse jeugd kwamen hard bij mij aan. Rond 25 % van de kinderen in de VS tussen de 19 en 24 maanden at op de dag van het landelijke onderzoek geen groente en rond de 30% at geen fruit. Het meest gegeten plantaardige voedsel onder deze groep bleek friet. Kinderen van 7 maanden kregen al cola in hun flesje. Ouders bleken te veel haast te hebben om hun kinderen fatsoenlijk te voeden en ze van alle benodigde bouwstoffen te voorzien.
Cola in een melkflesje, patat...Het is van de zotte. Was dan niet aan kinderen begonnen. In het Verdrag inzake de rechten van het kind wordt gesteld dat de overheid erop moet letten dat ouders hun kinderen niet mishandelen.
Beste George W., neem nou voor een keer een goede beslissing en stuur alle kinderen collectief met ramadan en vervolg de oudes wegens mishandeling. Leer van de moslims en wellicht wordt het dan ooit nog wat met Uw VS.
Ik was even bang dat er sneeuw op mijn verjaardag zou liggen. Dat nog net niet, maar door het aanbreken van de wintertijd ben ik wel plotseling 25 uur lang jarig. 4% meer verjaardagstijd, zou dat eigenlijk ook niet tot uitdrukking moeten komen in de hoeveelheid cadeaus?
De niemendalletjesschrijver R. Giphart (zeer geacht stadsgenoot) heeft zich uitgeleefd op de modeterm sorry. In de politiek wordt dit woord te pas en te onpas gebruikt en dat moet Giphart op een idee gebracht hebben. Men heeft het zelfs nodig gevonden zijn 'Philiene zegt sorry' te verfilmen. Aangezien R. Giphart himself tijdens de film verkondigt dat de rolprent beter is dan zijn boek, voel ik mij niet geroepen het schrijfsel aan te schaffen. Het begrip 'sorry' krijgt in de film namelijk een hele nare extra smaak.
Giphart construeert in het boek zijn ideale vrouw. Ze is onafhankelijk, overrompelend en weet wat ze wil: sex en wel zo vaak mogelijk. Deze femme fatale neemt het heft inderdaad in eigen hand en vermaakt zich, totaan vreemdgaan toe. En dan gaat ze te ver. Een vrouw die, ook al heeft ze goede redenen, de bloemen bij andere mannen buiten zet, dat kan dus niet. Die grens mag ze niet over, dan moet zij terug in haar hok, is het speelkwartier over en moet ze sorry zeggen tegen de man. Sorry voor het overtreden van de regels die R. Giphart voor zijn ideale vrouw gesteld heeft. 40 jaar feminisme in 1 beweging overboord gekieperd.
Natuurlijk, de film kent wel een paar hoogtepunten die hem het aanzien waard maken, zoals de hoofdrol voor de Dom en het geweldige acteerwerk van Kim van Kooten.
Maar dan nog, een film waarin wijsheden gedebiteerd worden als "Het leven is een neus, je moet eruit halen wat erin zit", sorry, maar heel geweldig kan ik het allemaal niet vinden.
Het is een overbekend verhaal. De hele zomer loopt de krekel te flierefluiten en de mier werkt zich in het zweet. 'Carpe diem' is het motto van de krekel. 'Wacht maar tot de eerste sneeuw valt' antwoordt de mier.
Als de winter plots invalt vriest de krekel dood. De mier ziet vanuit haar goed verwarmde holletje toe.
De hele zomer had ik de tijd om mijn winterjas te laten maken. De rits heeft het in maart begeven en er moet een nieuwe ingezet worden. Ik had geen zin om met zo'n dikke jas te gaan slepen naar een van die naaiateliers hier in de buurt. Nu loop ik nog steeds met een veel te dun zomerjasje rond, omdat dat altijd nog warm is dan een winterjas die niet dicht kan. Ik hoop dat de gevolgen net iets minder noodlottig zullen zijn dan bij de krekel, maar begin al verkouden te worden.
Jules de Corte schreef het bekende lied De krekel en de mier:
Ik zing met veel plezier
Het liedje van de krekel en de mier
De krekel, sterk en jong
Die heel de lieve zomer lieve liedjes zong
Van de krie krie krie, van de krekel
Van de regen, de zon en de wind
Van een krekelmeneer en een krekelmevrouw
En tezijnertijd een welgeschapen krekelkind
"Da's fijn", zei de krekel, "da's fijn
Ik wil heel m'n levenlang alleen maar krekel zijn"
De mier, zij zwoegde voort
En werd ze door 't krekelliedje te verstoort
Dan riep ze: "He, pak aan
Je weet toch wel dat zaken voor 't meisje gaan
Van de pingping moet je 't hebben
Op de pingping is alles gebouwd
Werk zo hard als 't kan, want de zomer is kort
En de winter, daarintegen, veelal lang en koud"
"Ach jij", zei de krekel, "ach jij
Wil je werken, ga je gang, maar laat 't lied aan mij"
U weet hoe 't is gegaan
De zomer liep ten einde en de herfst brak aan
De mier kroop in haar hol
Al was ze overwerkt, ze had haar brandkast vol
Maar de krie krie krie, arme krekel
Had geen eten, geen huis en geen geld
Hij vroeg hulp aan de mier
Maar de mier zei: "Ga weg
Wil je zingen, blijf maar zingen, zie maar hoe je 't verder stelt"
"Een brood", zei de krekel, "een brood"
Toen kwam de eerste nachtvorst en die vroor 'm dood
En op de begrafenis sprak de raad der mieren
Staande aan de groeve, namens alle and're dieren
"Poezie zie zie, is zo heerlijk
Poezie zie zie, is zo schoon
Deze krekel heeft zingend het offer gebracht
Onze dankbaarheid en eerbied schenken wij 'm als loon"
"Da's fijn", zei 't larfje, "da's fijn
Als ik groot ben wil ik ook zo'n flinke krekel zijn"
Voor alle koukleumen deze dagen is er verheugend nieuws. De Technische Universiteit Eindhoven is druk in de weer met een onderzoek naar kerkverwarming. Waar de moslims actief bewegen tijdens hun samenkomsten, zitten christenen iedere zondag minstens een uur stil in een grote, kale kerk. De misstanden op het gebied van kerkelijke warmte zijn jaren onderschat, aldus TU Eindhoven-onderzoekster Dionne Neilen:
,,Je moet een hele kerk verwarmen en dat vraagt nogal wat energie. Bovendien stijgt warme lucht op, waardoor die niet de kerkgangers bereikt, maar alleen de muren en gewelven. En daar lijdt het interieur weer onder. Want hoe groter de luchtcirculatie, des te groter de vervuiling door roet en stof. Wandschilderingen verkleuren, het hout van het orgel krimpt en verflagen bladderen af.''
In de houten kerkbanken worden drie met folie omwikkelde elektrische elementen aangebracht. Eén in de rugleuning, één onder de zitting en één onder de knielbank. Hout in combinatie met stralende verwarmingselementen? Nee, dat is niet gevaarlijk, aldus de onvolprezen academicus Dionne Neilen. ,,De folie wordt hooguit twintig graden warm. Daarvan vat geen bank vlam.''
Het mooie aan het Nederlandse onderzoeksbekostigingssysteem is dat dit soort wetenschap ook gewoon geld krijgt. Mensen doen al eeuwen met die koude kerken en dat gaat prima. Extra trui, allemaal gezellig tegen elkaar aankruipen en klaar ben je. Bovendien is het onderzoek economisch niet rendabel. De kerken lopen leeg, dus tegen de tijd dat het systeem uitontwikkeld is, is er nog maar een handjevol mensen dat er van kan profiteren. Geen bedrijf die er dan nog brood inziet om het systeem op de markt te brengen.
Er zijn nog wel groeiende kerkgemeenschappen, maar die staan vooral in warme landen. Het ontwikkelen van een kerkbank met ingebouwde airco zou vanuit economisch oogpunt rendabeler zijn.
Nutteloos onderzoek dus, waar niemand op zit te wachten. En toch wordt het gewoon gefinancierd door de Nederlandse staat. Wat mooi! Ondanks de kou, krijg ik het er warm van.
Het voelde toch niet helemaal goed, zo de eerste keer. Maar een mens moet toch alles een keer gedaan hebben, voordat hij er over oordeelt en ik deed medestudent Tom er een groot plezier mee.
Kampen is de stad van de sigaren, maar als je trekken wil komen op het gebied van pijpen en alles wat daarbij hoort dan kom je bedrogen uit.
Groene Compaenen pijptabak, dat verkopen ze niet in de IJsselstad, maar wel in Utrecht. Tom had mij gevraagd om een pakje te kopen, want Compaenen was toch wel de beste kwaliteit die je kon hebben.
In mijn leven heb ik nog nooit tabak gekocht, maar gisteren stond ik daar dan voor het eerst in een sigarenwinkel. Ik voelde me een beetje beschaamd, daar tussen al die rookwaren die allerlei nare ziekten kunnen veroorzaken. Wat zouden mijn ouders wel niet moeten denken, als ze me zo zouden zien? Stamelend gaf ik mijn bestelling door. 'Nee, het is niet voor mezelf' zei ik nog. Het schaamrood op mijn kaken was nog dieper gekleurd, dan wanneer ik condooms koop. Zo snel mogelijk vluchtte ik de winkel uit.
Thuisgekomen bekeek ik de aankoop nog eens aandachtig. Eigenlijk zou ik wel willen weten hoe dat moet pijproken, oftewel pijpen, zoals Kamper studenten in een puberale kinderachtigheid deze bezigheid plachten te noemen.
Tom heeft beloofd het mij binnenkort te leren. Dan kan ik eindelijk toetreden tot dat wat in Kampen als het meest sjieke en levensgenietende groepje wordt gezien: de Kamper pijpclub. Je gaat er weliswaar een paar jaar eerder aan dood, maar je hebt wel het leven ten volle in je opgezogen.
Ik heb echt een enorme aversie tegen deze uitdrukking, omdat het het een totaal onzinnige communicatievorm is. Probeer je maar eens een gesprek in de kroeg voor te stellen waarin deze vraag aan jou gesteld wordt.
'Wist je dat...ik een hekel heb aan wist je datjes?'
'Ja'
Wat kan het antwoord dan anders zijn dan
'O'.
Dat gaat 3 keer nergens over. Ook de negatie levert een weinig boeiend gesprek op:
'Wist je dat...ik een hekel heb aan wist je datjes?'
'Nee, maar ik weet het wel'
'Maar je zei dat je het niet wist'
'Ik wist het niet, maar weet het nu toch.'
Bovendien, waarom zou ik in vredesnaam willen weten of iemand anders iets weet dat ik weet? Wat schiet ik er mee op dat ik weet dat wat ik weet jij ook weet? Dat weet niemand. Bovendien is het uitermate autoritair en aanmatigend om te denken dat anderen hetzelfde zouden willen weten als jij. Dus.
Een alternatief zou kunnen zijn:
Ontdek, zo je wilt, het volgende: ... in het kader van de actie help Jelmer uit de nood, surf naar zijn site.
... in het kader van de actie 'we hebben echt niets beters te doen', controleert de Utrechtse politie tot 12 november of alle voor- en achterlampen het wel doen. Boete 30 euro!
... in het kader van de zelfbevlekking, ga naar de lustrumpagina van de ThUK en ontdek dat ik 1 van de hoogtepunten ben uit geschiedenis van mijn universiteit (je moet wel tot plaatje 9 wachten, dus be patient).
... in het kader van de actie 'down op het verkeerde moment', Blogger het op essentiele momenten af laten weten, zodat trouwe loggers hun nieuws te laat publiceren.
Gouden handen Ik kan het je aanraden: creatieve vrienden. Tuurlijk, ik ontken het niet. Mensen om samen mee voetbal te kijken kunnen van pas komen. Drinkebroeders ook en een paar Tourliefhebbers, graag. Maar een aantal creatieven onder je vrienden is onmisbaar. Vrienden die in een bandje spelen, je uitnodigen om naar hun beste concert ooit te komen en van wie je alle nieuwe CD's aanschaft. Of die je werkelijk alles over jiddische muziek of de fado kunnen vertellen. Of die geweldig ruimtelijk werk maken, componeren, prachtig schilderen, verbazingwekkend goed dichten en ga zo maar door. Het verruimt je horizon.
Kortom, creatieve vrienden zijn vooral ook goed voor je eigen ontwikkeling. Ze zijn er onder andere om van te profiteren.
Ik had al eerder geschreven over mijn mystieke band met hommels. En nu blijken ze spontaan een invasie te plegen op mijn website. Stephan legde het vast.
Meer werk van Stephan vind je hier en daar op het internet.
I'm back Vrij naar de huidige gouveneur van California
Ik ben het echt helemaal zat. Ik heb mezelf drie weken de tijd gegeven, zodat mijn 'overbelaste schouder' (RSI bestaat inderdaad niet meer, zoals Frits eerder ergens op deze site opmerkte) tot rust kon komen. Het heeft behoorlijk geholpen. Alleen...wat heb ik allemaal wel niet gemist. Het waren volgens mij de drie meest hectische weken uit de wereldgeschiedenis. En net die 21 dagen missen op mijn site. Alle grote instituties verloren hun geloofwaardigheid en zakten definitief door het ijs. De kerk verloor zijn aanzien, ondanks het 5e ambtslustrum van JP II, door de bewering dat condooms HIV-virusjes doorlaten (gebruik dan ook gewoon Durex in plaats van een of ander Pools B-merk). Het vertrouwen in de politiek kwam tot een einde door het aantreden van Terminator (en Kindergartencop, wat een slechte film) Schwarzenegger. Ook onze laatste dijk in bange dagen stortte in. Het koningshuis verloor zijn onschuld door het woord ai-mabel een geheel nieuw oranje-bruin tintje te geven. Om met Annie M. G. (tegenwoordig, evenals Zeg eens Aaa..., een toneelstuk) te spreken: Vluchten kan niet meer. De Chinezen hebben het geprobeerd, via een taikonaut. Maar die bleek ook niet verder te komen dan 14 rondjes om de aarde en landde toen maar gewoon weer, midden in een Mongoolse grassteppe (dat noemen ze vooruitgang...).
En dat allemaal in 21 dagen. Ik kan het niet meer aanzien en ga maar weer gewoon bloggen. Roken is slecht (met roken stoppen is slecht voor de economie), drank maakt meer kapot dan je lief is (ben benieuwd en bierbuiken schijnen helemaal niets met bier te maken te hebben), typen met RSI is slecht (...), de dood wacht (ik ben al weer bijna jarig), maar tot die tijd wil ik wel mijn verhaal kwijt!
