30.3.07
poets bakken het is bijna 1 april, dus weer tijd voor allerhande grappen en grollen. een Turkse suggestie.
eerst dacht ik nog dat de schoenpoetsers die je hier bıj bosjes op straat ziet tegenkomt, een beetje onhandig zijn. wanneer ze met hun schoenpoetsgerei onder de arm wandelen, laten ze nog wel eens een borstel vallen. behulpzaam als ik ben, maak ik ze daar op attent. uit pure dankbaarheid willen ze vevolgens mijn schoenen poetsen. maar daar heb ik dan toch echt geen behoefte aan. nadat mij dit drie keer is overkomen en zeker de laatste putzer een wel erg slechte acteur bleek, durf ik wel te stellen dat het hier om een truc gaat. en ik vermoed dat het schoenenpoetsen niet helemaal gratis zal zijn, ook al verwacht je dat wel van een dankbare schoenpoetser. de volgende keer dat mij dit overkomt, laat ik de borstel liggen. ik ben benieuwd hoe snel de schoenpoetser alsnog zijn borstel komt ophalen.
ondertussen wordt er ook in nederland getheoretiseerd en geobserveerd. een hilarisch voorbeeld via Nog niet verzadigd.
08:46
Nog niet verzadigd?
26.3.07
ik word genoemd mijn nichtje loopt zes maanden stage in een erg mooie kunstgalerie in Istanbul. ook zij houdt van chocolade en ook zij schrijft. vast familie. over (ons) beide meer via Nog niet verzadigd.
10:43
Nog niet verzadigd?
25.3.07
Nazim Hikmet volgens Kamergenoot 1 de beroemdste dichter van Turkije, volgens Kamergenoot 2 een communist. feit is dat hij lang in de gevangenis heeft gezeten vanwege rode sympathien. en een dichter? oordeel zelf.
Today Is Sunday
Today is Sunday.
For the first time they took me out into the sun today.
And for the first time in my life I was aghast
that the sky is so far away
and so blue
and so vast
I stood there without a motion.
Then I sat on the ground with respectful devotion
leaning against the white wall.
Who cares about the waves with which I yearn to roll
Or about strife or freedom or my wife right now.
The soil, the sun and me...
I feel joyful and how.
19:03
Nog niet verzadigd?
20.3.07
turks drie keer per week, drie uur Turks. met een altijd kwebbelende Venezolaanse uit Canada, een stille Fin van 30 met vier kinderen, een Duitse juriste, een Palestijnse student met veel te veel geld in zijn portemonnee en een Roemeense, in Istanbul vanwege de liefde. de Fin wilde graag een foto maken voor thuis. ze staan op het internet en zijn via Nog niet verzadigd te vinden. let op: het is vijf keer bijna dezelfde foto. de enige die op de foto mist is de belangrijkste van het gezelschap: onze lerares. als ik na de les naar huis wandel galmt haar altijd opgewekte en duidelijk articulerende stem nog door mijn hoofd. zelden iemand zo enthousiast over de eigen taal gezien. ik zou na drie uur lesgeven dood zijn, maar zijn doet het vijf dagen per week, zes uur per dag. je gaat je er over verbazen dat er ondanks haar enthousiasme nog steeds mensen zijn die geen Turks kunnen. aan haar zal het niet liggen.
en wie nog meer aanschouwelijks wil: via de link onder de post van 16 maart, vind je nu ook foto's van de buitenkant van mijn yurt.
10:01
Nog niet verzadigd?
19.3.07
stadssafari gisteren op stadssafari geweest. om te beginnen kom je hier op iedere straathoek zwerfhonden of -katten tegen. inderdaad
of. het lijkt erop dat er typische honden en kattenbuurten zijn. soms stikt het van de honden en kom je geen kat tegen. soms is het precies andersom. ik ben er nog niet achter wat de verklarende factor is. de wijk rondom mijn uni is vergeven van de honden (allemaal even mager) en misschien komt dat doordat er vooral zigeuners wonen. ik kan me zo voorstellen dat moslims wat sneller geneigd zijn deze onreine zwervers uit de eigen buurt te verjagen.
wandelend door een vervallen steegje, passeerde ik een oud en vervallen pand, dat werkelijk vergeven was van de ratten. ik kan me zo voorstellen dat dit een ideale kattenbuurt zou zijn, alhoewel de ratten dusdanig groot waren, dat ik me kan indenken dat ook katten het wat minder gezellig vinden om dergelijke panden te betreden.
toen ik s avonds nog even de oversteek naar het oostelijke deel van istanbul maakte en mijn eerste voetstappen op aziatische bodem zette (ze ğraten daar ook turks...) werd mijn toch begeleid door springende dolfijnen. een aangename afsluiting van mijn safari.
10:02
16.3.07
Eindelijk! Gisteravond was een bijzonder moment. Gisteravond was er even helemaal niemand, behalve ikzelf. Dat was even een enorme verademing, na bijna twee weken onafgebroken mensen om mij heen. Al mijn mede-kamerbewoners waren weg.
Tja, en wat doe je dan? Eerst maar eens een paar foto's gemaakt van mijn onderkomen. Ze zijn te vinden via
Nog niet verzadigd? hieronder. Het laden duurt even, maar dan heb je wel een indruk van mijn huidige woonomstandigheden.
Daarna ben ik mijn nagels gaan knippen. Blijkbaar is dat toch iets te prive, om dat in het bijzijn van anderen te doen. Toen ik vervolgens een poosje op bed gelezen had, begon het toch te kriebelen. Zou ik toch niet even naar de kantine wandelen om te zien met wie ik een kop thee zou kunnen drinken? Het was nu al wel een half uur heel stil. Net toen ik van mijn bed wilde springen, zwaaide de deur open... 4 kamergenoten kwamen haast over elkaar struikelend binnenrollen.
Pieter, we bought some chips and cola!
De
homo socialus haalde opgelucht adem.
10:59
Nog niet verzadigd?
13.3.07
Doe als Piet Pelle... En ja, na heel lang zoeken heb ik eergisteren dus wel een fietsenmaker gevonden, die ze heeft, maar alleen in kindermaten. Fietsen voor volwassenen verkopen ze niet in Istanbul. Alhoewel, gisteren heb ik de eerste fietser gespot. Toen ik zag dat hij zowat werd aangereden door een bus, heb ik maar van mijn verdere plannen op dit gebied afgezien. De tram voldoet eigenlijk ook wel, bij nader inzien.
18:28
12.3.07
Galatasaray-Trabzonspor 2:1. Gisteren ben ik naar een van de fabuleuze Turkse voetbalwedstrijden geweest. Even iets anders dan studeren en formulieren invullen.
Daar stond ik dan, met een nieuw verworven namaak-Galatasaray das om mijn nek en een in de clubkleuren rood-geel uitgevoerde bandana om mijn hoofd, mee te bleren met mijn huisgenoten. De wedstrijd was zeker niet briljant en eigenlijk vond ik het publiek om mij heen wat timide. In de andere vakken werden bekende clubhits gezongen als
Ri Ri Ri, Ra Ra Ra, Galatasary Sjampion, Tjing bom bom, maar om mij heen was het rustig. Een kleine deceptie, ook omdat het eigenlijk te koud was om stil te blijven zitten. Des te meer tijd om om mij heen te kijken. En ja hoor, ook in het voetbalstadion komen vrouwen met een hoofddoekje op. Dan heb je een dag vrijaf genomen...
12:00
Nog niet verzadigd?
10.3.07
Logeerbed Ataturk is populair hier. Ik sta met hem op, ik eet en studeer onder zijn toeziend oog en ik ga met hem naar bed. Tijdens de oorlog om de onafhankelijkheid van de geallieerden begin jaren '20 heeft Ataturk zijn sporen verdiend. In die tijd is Ataturk ook een aantal keer door Tokat getrokken. Een stad ergens in het midden van Anatolie, richting de Zwarte Zee.
Donderdag stond in de krant dat het huis waar de Vader aller Turken toentertijd gelogeerd heeft, een museum wordt. De immer kritische journalist van
Turkish Daily News probeerde nog even de feestvreugde te bederven. Was het niet wat veel van het goede om van een logeeradres een museum te maken? De nieuwbakken museumdirecteur vond duidelijk van niet:
We attach great importance to small details like Ataturk's bed, table and the room where he drank coffee because his house is very important for Tokat
16:20
voor de rest... Het toppunt van snel, edoch overbodig handelen: denken dat je portemonnee gestolen is, je Credit Card laten blokkeren en je portemonnee alsnog terugvinden.
13:40
9.3.07
En ja... we hebben contact (volgens Ethernet-kaart is het contact zelfs 'Excellent'). Mooi zo. Nou, Istanbul dus. Het gekke aan ik-ben-op-reis-en-ik-informeer-iedereen-het-efficiëntst-via-internet-weblogs, is dat mensen plotseling in de taal van hun nieuwe land gaan schrijven. Ik had ook even die neiging. Wilde 'hos geldiniz' intikken, maar neen, ik houd me in. Dan maar gewoon 'welkom'.
Het heeft even geduurd, maar nu zit ik dan toch eindelijk in een prachtig jaren ' 80 nieuwbouw universiteit op mijn eigen laptopje te typen. Ik kijk uit op een betegeld pleintje, met in het midden een paar coniferen en, ja ik ben in het Zuiden, een palmboompje. Het studiezaaltje waar ik zit is bijna leeg, maar wel de enige in dit pand, voor zover ik weet. Ik heb nog niet ontdekt, of, en zo ja, wanneer mensen studeren.
Eindelijk rust, na een vijf dagen durende tocht langs de instituties. Een samenvatting.
Maandag. Om 6.10 vertrokken vanuit Dusseldorf naar Istanbul (2046 km). 10.00 aankomst op Attaturk International Airport en toen door naar het Turkse ministerie van onderwijs, dat mij een beurs heeft verstrekt. Na lang zoeken (Engels spreken heeft geen zin, papieren met stempels laten zien wel) kwam ik twee hoog achter op een klein bureau terecht, alwaar vier ambtenaren zich over mijn lot ontfermden. Zestien stempels en tien handtekeningen van allerlei gewichtige meneren (in uiteenlopende kantoren in Istanbul) later was het half vier en was ik klaar voor Turkije.
De Turkse overheid blijkt zelf, verspreid over Istanbul, campussen te beheren, en ik heb een slaapplek toegewezen gekregen in Okmaydani (officieel zonder de laatste punt op de i). Het is een nogal afgelegen gedeelte van Istanbul, waar na 22.00 nog maar nauwelijks een bus naar toe rijdt. Het is vanuit Okmaydani 40 minuten met de bus naar het centrale Taksim plein, vanwaaruit de tram naar de oude stad rijdt. Overigens doet de taxi er na tienen acht minuten over, maar die kan doorsteken en het verkeer rijdt dan eindelijk door. Inderdaad van 7.00 tot 22.00 staat alles vast op de weg.
Aangekomen bleek de campus een groot, rechthoekig, jaren 70 pand te zijn, waar 144 jongens verdeeld over 18 kamers wonen. Ergo... inderdaad: 8 man per kamer. Gelukkig zijn de kamers ruim opgezet. Er is namelijk plek voor nog vier mensen. De vloeren zijn van graniet, de kamers worden verlicht door een groot TL-buis, er zijn geen stopcontacten (onhandig voor het mobiele telefoon tijdperk), sinds de bouw is er niet opnieuw geverfd, en er zijn professionele gaten in de grond die WC heten. Maar het is gratis. Bovendien is er boven in het pand een gigantische zaal, met heel veel bureaus waar je redelijk kunt studeren en de douches hebben, tegen alle verwachtingen in, warm water en je hoeft bijna nooit te wachten. Bovendien is er een mensa die spotgoedkoop is en het opgediende eten is in ieder geval vullend. Tot slot zijn bijna alle bewoners even vriendelijk en behulpzaam, ook al spreekt bijna niemand Engels. Ik begin me er al bijna te hechten. Toch ga ik, denk ik, over een paar weken op zoek naar een kamer in de buurt van het Taksim plein, omdat je daar toch net wat centraler zit. En zelf vitaminen-rijk kunt koken.
En dat was dan alleen nog maar de woning. De inschrijving op de Universiteit kostte anderhalve dag ( ' you are a very special case, Pieter' ), maar wederom was iedereen even aardig en behulpzaam. Onderhand ben ik weer student, iets waarvan ik dacht dat ik die levensfase toch wel gehad had. Met mijn nieuw verworven studentenkaart in de hand, kon ik mij melden bij het politiebureau voor een verblijfsvergunning. Toen ik mij woensdag om vijf over vijf bij het loket meldde, geschiedde er een wonder. Mijn aanvraag werd toch nog in behandeling genomen. Om de een of andere reden kreeg ik voorrang op iedereen, waardoor binnen anderhalf uur de zes benodigde handtekeningen en stempels had. Ik werd niet heel sympathiek aangekeken door de mensen, die duidelijk al veel langer in de rij stonden. Ik hoefde alleen nog te betalen. Helaas was dat mannetje om half zeven al naar huis. Nadat ik de volgende ochtend weer de anderhalf uur lange tocht naar het politiebureau had gemaakt, was het varkentje binnen vijf minuten gewassen. Volgende week mag ik terugkomen om de vergunning op te halen.
In een overwinningsroes heb ik ook nog een Turkse mobielnummer genomen en een rekening geopend, waarvoor ik bij het Belastingkantoor een Tax-nummer moest aanvragen (5 minuten werk, 2 stempels, 1 handtekening), maar over 10 dagen mag ik mijn nieuwe bankpasje komen ophalen. En dat allemaal zonder dat ik Turks kan, en zonder dat wie ik dan ook tegen ben gekomen Engels spreekt (op een ambtenaar van het Ministerie van Onderwijs na). Vanochtend leek me een mooi moment om mij in te schrijven voor Turkse les. Vanaf maandag, drie keer drie uur per week.
14:39
4.3.07
Binnenkort meer...
14:35
