Niet dat ik De Tweeling gezien heb, maar die film had ongetwijfeld meer recht op de Oscar voor beste buitenlandse film dan de rolprent die hem uiteindelijk gekregen heeft.
'And the winner is Les invasions barbares'. Ik heb de film gezien en ik snap niet waarom hij prijs-waardig is.
Een middelmatige professor heeft erop los geleefd. Hij ontdekt dat hij kanker heeft en zijn zoon neemt de laatste dagen de financiele zorg voor zijn pa op zich. Alle vrienden en minaressen verzamelen zich rondom het sterfbed. Vanwege de ondraaglijke pijn krijgt hij cocaine toegediend en uiteindelijk kiest hij ervoor om via een overdosis zijn leven verlaten. Uiteraard niet voordat hij en zijn kompanen afscheid hebben genomen van alle idealen uit hun jeugd en ook niet voordat er een emotionele verbroedering tussen vader en zoon heeft plaatsgevonden.
Een film met alle cliche's over het einde van een mensenleven, inclusief een scene waarin de professor in zijn rolstoel over een mistig meer uitkijkt. Verdienstelijk, maar niet bijzonder genoeg voor een Oscar. Waarom kreeg hij die dan toch? Een paar theorien.
Zouden de al wat oudere heren van de jury zich compleet in de film hebben herkend? Vonden ze hem controversieel en dus baanbrekend omdat euthanasie en cocaine een rol spelen? Of wilden ze dit jaar weer eens een film laten winnen die niet over de oorlog gaat. Vorig jaar kreeg 'Nowhere in Africa' immers deze prijs (in plaats van Zus & Zo).
Allemaal oneigenlijke redenen om Les invasions een Oscar toe te kennen. De kwaliteit van de film is in mijn ogen dus ook al geen argument. Kortom, kom maar op met die Oscar. De makers van De Tweeling hebben er vast een mooi plekje voor.
De Dronkers-family heeft het druk deze dagen. Mijn zusje doet Eindexamen. De berichten van het front zijn afwisselend. 18 juni is de grote dag van het telefoontje. Definitieve Verlossing of een Tweede Ronde? Als Grote Broer heb ik er natuurlijk alle vertrouwen in. Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen. Eerst moet ze nog anderhalve week zweten.
Ondertussen timmert mijn geliefde broertje ook aan de digitale weg. Hij studeert aan de Pop Academie Enschede, richting Drum. Ook hij heeft nu een site met bio, foto's, agenda en blog-element. Alhoewel ik van zijn belevenissen niet heel veel snap. Een beetje familiair plagiaat:
Ik ben de laatste tijd druk bezig met het ontwikkelen van van mijn linker arm en been. Voornamelijk mijn been. Kortom ik ben bezig met het dubbele bass werk en claves oefeningen (dus de clave met de linkervoet) en ik probeer hihat figuren in mijn spel te intergreren.
De paradiddles gebruik ik als dubbele bass oefeningen om daarover vrij te kunnen spelen. Let wel: de paradiddles zijn wel links opgezet. Of wat dacht je van de Jim Chapin maar dan met de voeten. Hell! Mij zie je voorlopig niet op straat...
Voor het clave grapje heb ik uiteraard Hernandez als voorbeeld genomen. Zijn niveau zal het nooit worden, maar het is wel een oefening bij uitstek om te kijken of linkervoet ook de leiding kan nemen...
Verder probeer ik dus nog om de hihat niet alleen de standaard afterbeat te laten spelen. Er zijn (bijvoorbeeld) immers nog 3 ander 16den in een tel te vinden, niet?
Inderdaad.
En ik? Er zijn geloof ik mensen die vinden dat ik net als mijn zusje eindelijk ook eens een fase in mijn leven moet gaan afronden. Ik kreeg een paar dagen terug plotseling onaangekondigd het Sum Orientatie nieuws in mijn brievenbus, bedoeld voor mensen die op het punt staan hun studie te beeindigen en zich willen orienteren op de arbeidsmarkt.
Mmm, misschien moet ik toch maar eens wat door gaan studeren.
De Tweede Kamer is soms een aardige kamer. Ze komen nog wel eens onder het volk en waar het mogelijk is proberen ze zich zoveel mogelijk van hun joviale kant te laten zien. Een gelegenheidswetje om BNN in het Publiek Bestel te houden keuren ze met graagte goed. Kost niet zo heel veel extra en je doet wat voor de jeugd. Wat ook helpt is dat BNN twee aardige dames in dienst heeft die er niet zo heel veel moeite mee hebben om de premier van Nederland te zoenen. Lubbers zou zijn vingers erbij aflikken.
De Eerste Kamer is anders. Daar zitten de nestors, de wijzen, de bezadigden die het belang van consequente regelgeving inzien. En soms zijn ze met zijn 75en ook een beetje gefrustreerd. Ze worden altijd maar weer afgeschilderd als regelneukers waar om de een of andere reden verder niemand aandacht aan besteedt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij wat karakter betreft beter in de Eerste dan in de Tweede kamer thuis zou voelen. Meer grote lijnen en minder hijgerig. Wijsheid is echter ook op juiste momenten met je hand over het hart strijken. Gelegenheidswetgeving is slecht, maar er valt soms wel iets voor te zeggen. BNN heeft echt een toegevoegde waarde voor het bestel. Dus hou ze erin met hun 224.000 leden.
Ben benieuwd hoe joviaal de Eerste Kamer uiteindelijk blijkt.
Ben gisteren naar Tantalus geweest. De Trojaanse Oorlog in 9 bedrijven, verdeeld over evenzoveel uur toneel en daarbij opgeteld een lunch en een diner. 11 uur van mijn leven aaneengesloten in een theater. En het was alles behalve een kwelling.
Tantalus is het verhaal van de vervloekte geslacht van Tantalos, dat van de verkrachting, incest, oorlog, tragedie, dochteroffers en hier een daar een beetje liefde aan elkaar hangt. Zonen uit dit ongelukkige geslacht doen mee aan de tien jaar durende oorlog met alle gevolgen van dien. Duizenden doden om de mooiste vrouw ter aarde, Helena, terug te halen. Een geweldige soap, waarin familieeer, mannen- versus vrouwenmacht en wraak een belangrijke rol spelen.
Het stuk zelf blaakte niet van diepgang en was te luchtig om te ontroeren, ondanks een paar heftige scenes. Scherpzinnig en humoritsich was het wel.
Eén minpuntje. Er was een button verkrijgbaar met de tekst 'Ik heb de Tantalus uitgezeten'. Zeker geen straf, maar wel een prestatie. Al zeg ik het zelf. Ben helaas vergeten die button te kopen. Mmm, misschien dan nog maar een keer...
In september en oktober de reprise!
Er schijnt ook een filmversie te zijn, die is korter.
Gisteravond heb ik door het bos gewandeld. Niet alleen, maar met mijn dispuut. Niet alleen met mijn dispuut, maar ook met een vogelaar. Een ware kenner van alle gevederde geluiden. 'Hoor het zilveren watervalletje van de roodborst en daar de zichzelf herhalende zanglijster'.
'We bevinden ons nu in rafelnatuur. Alleen de vogels die zich kunnen aanpassen redden het in de stad'.
'Ik hou erg van het natuurlijke leven...'
'Twee keer per week trek ik erop uit om alle vogels in mijn omgeving te tellen'.
De tocht duurde twee uur. Vroeger als kind heb ik ook ooit deze vogelhobby beoefend, maar tegenwoordig zie ik deze fascinatie vooral als een goeie, grote, maar zinloze grap. Het is leuk om de merel aan zijn geluid te kunnen herkennen, maar dan houdt het ook wel weer zo'n beetje op wat mij betreft.
Het toppunt van de avond moest de roep van een ransuil mannetje worden, dat op zoek was naar een vrouwtje om een nestje mee te bouwen. Vrouwjes blazen en de mannen roepen 'oemp'.
We hebben gezocht, stil gezeten, gewandeld, nog langer stil geweest, hem nog vijf mintuten gegeven, daarna nog eens drie minuten, daarna...
Uiteindelijk geen 'oemp'-gehoord. Mijn kans om een ransuil te horen is voorlopig weer verkeken.
Alles leuk en aardig, maar ik was blij weer thuis te zijn.
Vervolgens thuis nog een kop thee over mijn geliefde Apple gegooid (af en toe water geven kan geen kwaad, dacht ik) en mijn humeur was tot een compleet 'oemp'-punt gedaald.
Ik heb het gehad. Waar vertrekt de hemelvaart precies?
Het is mooi weer, tijd om erop uit te trekken. Mochten andere verplichtingen je niet tegenhouden. Ik kwam een mooi wandeling door de Domstad tegen: Kleurrijk Utrecht. Belachelijk natuurlijk om een route langs Utrechtse garagedeuren en muurschilderingen uit te zetten, maar wel een origineel plan. Bovendien wandel je langs doet de Nieuwe Keizersgracht. Ik ben zeer vereerd.
Je komt dan onder andere een schildering tegen waar ik al bijna drie jaar tegenaan mag kijken. Hiernaast de foto.
Mocht je de route nu gaan wandelen, wees dan voorbereid op een kleine teleurstelling. De bewuste muurschildering is in restauratie, dus niet in volle glorie te bewonderen. Gelukkig is er genoeg kleur in de rest van Utrecht.
Oke, ik ben niet heel moeilijk te ontroeren door films en documentaires, maar in dit geval was het wel terecht. Vanavond The making of Teuntje op TV gezien. Over een 14 jarige meisje, Amsterdams wereldwijs, knap en sociaal zeer vaardig, kind van een lesbische moeder en een zaaddonor, opgevoed door haar moeder en door haar ex-vriendin plus nieuwe partner. Ze heeft nog wel goed contact met haar vermoedde biologische vader, maar als hij trouw verandert ook die relatie.
Wie vooral indruk maakte was haar zus Nikki. Zelfde laken een pak, maar zij weet niet wie van de twee zaaddonoren nu haar echte vader is. Bij Teuntje weten ze het wel zo goed als zeker. Deep down zou Nikki het waarschijnlijk ook wel willen weten, maar vind het moeilijk om toe te geven. Wat haal je dan niet allemaal overhoop? En, zegt ze, soms verlangt ze ernaar dat ze gewoon een vader en moeder zou hebben, zoals iedereen. Zij zou in ieder geval niet willen dat haar kinderen in zo'n situatie opgroeien.
Alle ethische dillema's die om de hoek komen kijken zijn razend ingewikkeld. Mogen ouders alle vrijheid hebben? Op welke manier hou je rekening met je toekomstige kinderen? Wat vooral ontroerde was de zoektocht van de dames naar wie ze eigenlijk zijn. Door alle betrokken ouders/donoren/opvoeders wordt het hen niet heel veel makkelijker gemaakt.
Voor wie ook ontroerd had willen raken, helaas wordt de docu voorlopig niet herhaald.
Mijn vakantiefoto's zijn ingeplakt.
Eigenlijk heb ik een hekel aan foto's inplakken, het heeft iets burgerlijks, en burgerlijk is natuurlijk alles wat ik niet wil zijn. Erger nog dan dat is de foto's maken. Het is de ultieme bevestiging van je toerist zijn. Mijn favoriete vorm van vakantie is onopvallende participerende observatie in tegenstelling tot toerisme Japanese-style. Maar goed, je wil het thuisfront natuurlijk al het spannende laten zien dat je meemaakt tijdens een reis.
De eerste paar dagen in Banja Luka had ik nog even hoop dat ik met mijn enigszins donkere uiterlijk de schijn zou kunnen ophouden dat ik tot de locals behoorde. Totdat ik door een echte autochtoonse werd aan gesproken met 'Hey stranger, what are you doring here?' Toch maar even gevraagd hoe ze het door had dat ik niet 'van hier' was. 'Everything, your cute hair, your trousers, the way you walk, everything'.
Samengevat, een mislukte integratiepoging. Ik heb de hoop toen maar opgegeven en ben aan het fotograferen ben geslagen.
En nu ik ze eenmaal heb is het ook wel een leuk herinnering.
Ben benieuwd of ergens in de VS afgezwaaide militairen op dit moment ook met fotoboek en pritt-stift in de weer zijn.
Een maand min een dag. Zolang ben ik weggeweest. Althans uit de basilicale cyberspace. Vanaf nu weer post op deze site.
Of het iedere dag gaat lukken weet ik niet. Ik ben mij mezelf te rade gegaan en heb ontdekt dat ik mijn site mede gebruik om mijn verhalen kwijt te kunnen op momenten dat er niemand in de buurt is. In tijden van een vrijgezellig bestaan heb ik dat wat harder nodig dan momenteel. Dus hoe overtuigd ik de komende tijd ga bloggen weet ik nog niet. Je kunt het hier life volgen.
Aansluitend bij mijn huidige situatie waarin ik het geregeld het genoegen heb 's ochtends met een mooie vrouw te ontbijten, nog even het volgende. De afgelopen weken is er een reclame campagne gaande rondom Daphne Deckers. Ze wil graag met ons ontbijten. Als wij een 'broodje' voor haar verzinnen, want ze houdt zoveel van brood. Zoals gezegd, ik zit niet heel erg te wachten op een andere vrouw in mijn leven, maar is er sowieso iemand in Nederland die moeite wil doen om met de bezette dertiger Daphne te gaan ontbijten?
Wellicht had Katja nog wel stimulerend gewerkt, maar de vrouw van onze Wimbledonwinner? Volgends mij wordt deze campagne een grote flop. Dan toch maar liever die oude, ook al niet te briljante campagne: Brood, daar zit wat in. Dan was er in ieder geval nog een woordgrap om over na te denken.
)
