Ik ben de komende weken over en nergens, maar waarschijnlijk niet in de buurt van internet.
Komende dagen het door Kamper studenten georganiseerde studentenfestival. Dan naar de Boardmeeting van de Europese studentenvakbond ESIB in Banja Luka, gevolgd door een paar dagen vakantie. Waarschijnlijk Sarajevo. Tot slot een conferentie in Bratislava over Europese eenwording en de theologische (!) implicaties daarvan.
4 mei ben ik terug. Tot en met die datum is het waarschijnlijk stil op Basilicum.
In de Volkskrant van zaterdag stond een verhaal waarin Philips nog één keer uitlegt dat ze hun fabrieken echt niet alleen uit opportunisme naar China hebben verplaatst. Die lage lonen in China schijnen ook omhoog te schieten.
Ik heb mijn twijfels, zeker toen een woordvoerder als aardigheid vertelde dat de Chineese stad Chongqing 35 miljoen inwoners zou tellen. Klinkklare onzin, die ook de rest van zijn verhaal (nog) minder geloofwaardig maakt. Er is wel een metropool Chongqing, maar die biedt slechts onderdak aan net iets meer dan 10 miljoen mensen. De gelijknamige provincie heeft inderdaad rond de 30 miljoen inwoners. Chinees is ook best een lastige taal.
Toegegeven, verder is deze vijfde stad van China en een van de meest vervuilde ter wereld niet heel interessant. Wel erg mooi is de onderstaande banner die ik op een chinese website vond. Over opportunisme gesproken. Misschien een ideetje voor Philips om nu ook maar gelijk het hoofdkantoor te verhuizen?
Arjan Erkel is weer onder ons. Hij is vannacht vrijgelaten, na een immense lobby van zijn familie, allerhande regeringen, GNO's en zijn werkgever Artsen zonder Grenzen. Behoorlijk symbolisch om hem juist op Eerste Paasdag vrij te laten. Binnenkort is Arjan dus terug in Nederland.
Wie gelukkig al een paar dagen geleden naar ons kikkerlandje terugkeerde waren Bot en Balkenende. Vorige week zijn we geconfronteerd met een niet aflatende stroom vakantiekiekjes van twee CDA'ers op leeftijd die hun ogen uitkeken in het land waar per jaar 10.000 mensen ter dood worden veroordeeld. 'Wat is het hier mooi' was zo'n beetje het standaardcommentaar van Balkenende. 'O ja, met de mensenrechten gaat het steeds beter' zei hij, terwijl hij puffend en trekkend aan collega Bot de Chinese muur beklom. Maar uiteraard zijn ze ruim voor Pasen teruggekeerd, want de vrolijkste der christelijke feestdagen moet je toch thuis met de familie vieren. Gelukkig zijn wij nu verlost van de foto's van Bot en Balkenende op safari in China.
Iedereen blij en vrolijk dus met Pasen, ik alleen net wat minder. Mijn vriendin zit tot en met derde Paasdag in Griekenland. Maar ook ik heb niet heel veel te klagen. Mijn huisgenoten zorgen goed voor me. Ik vond gisteren de eerste paaseieren al voor mijn deur en kreeg vanochtend een stuk paasstol aangeboden ('ja gekregen van mijn werk, maar ik hou niet van krentenbrood'). Tot slot ga ik vanavond bij een derde huisgenoot Afrikaans eten.
Wat een mooi feest toch eigenlijk, Pasen. Iedereen twee vrolijke dagen gewenst!
Ik heb het gevoel nogal achter te lopen. Op heel veel weblogs en in de nodige RTV-programma's is het 'smulbos' al besproken. Ik heb al die tijd gedacht 'waar gaat die ophef over', dus vond het niet echt de moeite waard om er iets over te schrijven. Onderhand is mijn wens erbij te horen zo gegroeid, dat ik toch maar een paar woorden aan het smulbos wil wijden. Maar welke?
In tegenstelling tot bijna iedereen, vind ik het namelijk een erg goed plan. De belachelijke grachtengordel verontwaardiging komt waarschijnlijk uit de koker van mensen die nog nooit in een Hollands bos zijn geweest. Er zijn in ieder geval twee problemen met dat bos.
Ten eerste is er een groot gebrek aan diversiteit. Veel verder dan beukenoten, kastanjes, eikels en frambozen kom je niet. Daar mag dus wel wat meer variatie inkomen.
Ten tweede is er domweg te weinig bos om iedereen tevreden te stellen. Dat heb ik als kleine jongen al ervaren. Ik ging altijd graag bosbessen, bosaardbeitjes en frambozen plukken. Dat werd echter in de loop der jaar steeds moeilijker, omdat de Turkse gemeenschap in Aalten ook het bos had ontdekt. Tegen de tijd dat ik zo ver was dat ik het bos inging, waren alle struiken al leegeplukt. Ik was dus hoogst ontevreden met mijn oogst, maar zelfs de Turken vonden hun eigen opbrengst wat karig. Dat ging zelfs zover dat onze allochtone overburen op een dag bij ons aanbelden of ze bij ons in de tuinen de kastanjes en walnoten mochten rapen die wij lieten liggen.
Kortom, er is een groot te kort aan divers smulbos.
Snel planten dus, dan kunnen we over een jaar of allemaal het bos in! Leve de integratie.
'Nummer A 148' rolde uit het apparaat. Toen ik binnenkwam stond de teller op A138. Gelukkig weet ik onderhand hoe langzaam het gaat bij NS Internationaal, dus ik had een dik boek meegenomen: 'De Duivelsverzen'. Geen tijd om het uit te lezen, want ik was al na een half uur aan de beurt.
'Ik wil graag naar Banja Luka en op de terugweg via Bratislava'.
Na driekwartier waren we klaar. De boekingskosten van 3,50 staan in geen verhouding tot de hoeveelheid tijd die de verkoopmedewerkster aan mij kwijt was. Zij bleef uitermate vriendelijk, heeft allerlei hulplijnen ingeschakeld om mij te helpen en het is uiteindelijk redelijk gelukt. Leve Yvonne (zo heette ze). Over een week ga ik weg.
NS Internationaal wil al zijn verkoopbalies sluiten per 2005. Voortaan kan je alleen nog internationale tickets per internet en SMS bestellen. Belachelijk plan. Ik kan niet zonder Yvonne. Ik ga ze onder spammem bij Internationaal. Spam mee! Yvonnen moet blijven.
NS Hoofdkantoor
Laan van Puntenburg 100
3511 ER, Utrecht
Postbus 2025,
3500 HA Utrecht
030 235 91 11
Mijn verzet is gebroken. Twee en een half jaar heb ik mij verzet tegen twee vrouwen, die mij constant probeerden te verleiden. Maar nu heb ik eindelijk aan ze toegegeven. En het was eigenlijk best leuk. Om precies te zijn erg leuk en voor herhaling vatbaar.
Ben nogal onzeker aangelegd en had het ooit één keer eerder gedaan. Toen de klassieke variant. Het staat me nog bij als de dag van gisteren. Het was een smadelijke afgang. Ik kon er geen hout van. Nu deed ik mijn uiterste best. Ik heb een goed ritmegevoel zeiden ze.
Ik heb het altijd een beetje een foute hype gevonden. Twee van mijn huisgenoten zijn een groot fan en mij vele malen gepusht eens mee te gaan. Om belediging van bepaalde mensen te voorkomen, als je eraan begint met een reden, een bruiloft bijvoorbeeld, dan snap ik het. Maar voor de rest. Iedereen die jong en hip is doet het. Getrouw aan het bijbelwoord 'Gij geheel anders' wilde ik er niet aan beginnen.
Maar nu ben ik dus om. Eigenlijk best simpel. 3 stappen in 2 tellen. Best vermoeiend ook, maar wel supergaaf. De muziek, de cultuur, het ritme, de omgang tussen man en vrouw en gewoon de fysieke inspanning. Het was een proefles, maar ik wil in de toekomst meer.
Oké, ik beken: salsa is gaaf.
Ik weet niet wat het is, maar ik heb de laatste paar dagen een paar nieuwsberichten gelezen, die ik zo vreemd vind dat ik er absoluut niets mee kan.
Gisteren groot voorop de Volkskrant 'Simonis ziet in supporters potentiele kerkgangers'. De kardinaal was voor het eerst van zijn leven naar een voetbalwedstrijd geweest en zag daar mensen die met hun enthousiasme ook wel in de kerk zouden passen. Bovendien vond hij voetbal en religie erg op elkaar lijken. Een voorbeeld: 'Als er iets fout gaat, krijgen trainers even snel de schuld als kerkelijke leiders'. Hier spreekt een gefrustreerde religieuze autoriteit. De kerkelijke leegloop tegenhouden is mooi, maar om dan maar mogelijke vandalen binnen te halen? Simonis moet wel heel wanhopig zijn.
Ook bizar. 'Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic andu thu. Wat unbidan nu?' Dit schijnen de eerste zinnetjes Nederlands te zijn. Een gemiddelde eerste-generatie allochtoon (of liever Hagenees) spreekt mijn moerstaal beter, maar goed. Groot nieuws: deze tekst is door een vrouw geschreven. Blijkbaar waren er mensen die dachten dat de stereotiep vrouwelijke 'nestjes'-gedachte, neergepend was door een man. Maar het blijkt dus een vrouw. Geen man. Doet dat er iets toe dan? Verandert dit iets aan het wereldleed? Moeten we nu collectieve verontschuldigingen aanbieden?
Sorry, maar ik zie het nieuwswaardige van dit verhaal niet. En al helemaal dat dit op de voorpagina van de Volkskrant thuishoort.
Dan de klap op de vuurpijl. Ik kan er niet omheen. Het bericht dat volgens de wiskundige Stephen Unwin de waarschijnlijkheid dat God bestaat 67% is. De Britse natuurkundige is aan het rekenen geslagen met factoren als het bestaan van kwaad en lijden, de vrije wil, de aangeboren goedheid van de mens en allerlei filosofische argumenten voor of tegen het bestaan van God. Toen kwam hij tot een kans van 67% in het voordeel van God. Fijn om te weten. Ook voor God, want die bestaat dus waarschijnlijk.
Simonis en voetbalsupporters. Nestjes en vrouwen. God en de wiskunde. Allemaal leuk en aardig, maar hier lopen dus alle gebruikelijke cynische-Pieter-opmerkingen op stuk. Het is te bizar om er iets zinnigs over te zeggen. Mijn enige hoop is dat het verlate 1 april grappen zijn.
Toen ik een jaar of 20 was en nog overwoog om predikant te worden, wandelde ik in het bedevaartsoord Kevelaer. In een klein straatje ontdekte ik een winkel waarvan ik accuut begon te watertanden. Kledingrekken vol pijen, toga's, kazuivels en stola's. Allemaal bedoeld om als priester of dominee liturgisch verantwoord voor de dag te komen.
Ze hadden ze in alle soorten en maten. Van strakke, geometrische vormen voor de moderne bisschop tot met gouddraad geborduurde bijbelse taferelen voor de traditionele priester.
Het was een winkel van de firma Stadelmaier. Een internationaal georienterde modeketen, die in ieder geval in Nederland geldt als de hofleverancier van kerkelijke kleding.
2 april gingen ze failliet. Ze krijgen te weinig opdrachten om de zaak draaiende te houden. Zelf geven ze schuld aan de ingestorte Amerikaanse markt. De VS waren traditioneel een grote afnemer van Stadelmaier-kleding. Het probleem is alleen dat de kerk overzee geen geld meer heeft. Alle middelen gaan op aan schadervergoedingen voor sexueeel misbruikte jongeren. De aanschaf van een nieuwe toga wordt dan vaak maar even uitgesteld.
Jammer natuurlijk dat zo'n oud, respectabel en van oorsprong Nijmeegs bedrijf het loodje legt. Ze hebben het echter ook wel een beetje aan zichzelf te danken. Schelden op de amerikaanse markt is iets te gemakkelijk. In mijn ogen hebben ze niet op tijd nieuwe groeimarkten aangeboord. De kerken lopen leeg, maar hoofddoekjes vormen een nieuwe afzetmogelijkheid. En er zijn nog genoeg imams die in een onooglijke soepjurk rondlopen en wel een mooie toga verdienen. En waarom zouden Boeddhistische monniken niet eens wat anders aan kunnen dan die eeuwige Frank-Grovers-oranje-pijen?
Ik zie dus mogelijkheden te over voor een doorstart van Stadelmaier. Ik ben nog op zoek naar een bijbaantje.
Psychologen verklaren het met nesteldrang. Een opgeruimde, nieuwe wereld nodigt uit tot het afstoffen, uitmesten en grondig schoonmaken van het winterverblijf. Op naar de zomer.
Ik heb vandaag een poging gewaagd, maar ik blijk eigenlijk al te laat.
Ik kwam tussen mijn admninistratie twee sneak-preview kaarten tegen, die ik voor mijn verjaardig in oktober had gekregen. Ze zouden een jaar geldig zijn, dacht ik. Dat waren ze ook, maar het betrof waarschijnlijk een doorgeefcadeau. 'Te gebruiken voor 14 februari 2004'. Geen sneak-preview dus en ik weet weer hoe zeer sommige van mijn vrienden voor mijn over hebben.
Ook leuk, twee afhaalbonnen voor een gratis Trouw op zaterdag. Geldig tot 1 april.
Ik ben accuut gestopt met opruimen, om een nog slechter humeur te voorkomen.
Gisteren naar de try-out geweest van 'Madre' van La Tati Compañía de Teatro Flamenco, een losjes op Brecht gebaseerde flamencovoorstelling. Een moeder verliest tijdens een Spaanse oorlog twee van haar drie kinderen en zakt steeds verder weg in haar verdriet.
De voorstelling is bedoeld als een aanklacht tegen de oorlog, maar flamenco is in mijn ogen vooral geschikt om je eigen lief en leed te uiten, dus de boodschap kwam niet echt goed uit de verf. Beelden van oorlogsslachtoffers werden afgewisseld met uitbundige dans. Vreemde paradox.
Mooi, knap, uitzinnig, ingehouden, prachtige bloemenjurken, Spaanse schones, geweldige ritmes, mooie zang was het wel. Actueel was het natuurlijk ook, met de aanslagen in Madrid nog vers in het geheugen.
Kortom, een beetje bizar, maar eeb aanrader.
Gaat dat zelf zien tijdens het Wereld Muziektheater Festival 2004. Overigens, zorg dat je niet bij een try-out terecht komt, want de kwaliteit van licht, geluid en onderlinge coordinatie liet gisteren te wensen over. Maar uiteraard hoor je mij daar niet over klagen. Try-outs zijn niet voor niets vele malen goedkoper. Maar goed, jammer was het wel.
