Ik kon gisteren niet posten, omdat ik onbedoel op een feestje terecht kwam en daar even onbedoeld iets langer bleef hangen dan ik van plan was. Om heel precies te zijn, ik ging daar weer weg toen er geen enkele bus of tram meer reed naar mijn veilige thuishaven. Dat werd een wandeling van Kanaleneiland Zuid (Ikea) naar mijn huis aan de andere kant van de stad. Een minuut of 50 te voet.
Om half 4 snachts door het stille Utrecht kuieren is een aparte ervaring. De afstand blijkt voldoende om blaren te ontwikkelen.
En je maakt nog eens wat mee. Ik wandelde op een gegeven moment langs de Harde Bollenstraat, de plek van de vriendelijke, gastvrije vrouwen. Uiteraard ben ik benieuwd wat voor mannen daar hun heil zoeken. Tot mijn stomme verbazing kwam er net een bekende man naar buiten. Niet ene Rob O. maar de schoenmaker van hier om de hoek. Yak, ik steun met de repartie van mijn versleten schoenen dit soort activiteiten. Een ethisch dilemma over waar ik mijn boots de volgende keer laat verzolen drong zich op. Schoenmaker hou je bij je leest.
Ergens op die lange weg ben ik trouwens ook een knoop van mijn jas kwijtgeraakt. Een zwarte met een glimmend randje. Mocht je hem vinden, laat het even weten.
Sinds 2 jaar had ik een dagagenda. Voor iedere 24 uur een hele pagina. Alle ruimte om mijn afspraken uitgebreid te noteren. Maar gisteren ben ik toch weer overgestapt op een weekindeling.
Ik wilde wat meer overzicht over mijn leven en afspraken wat meer kunnen spreiden. Vandaar. En al die ruimte om mijn afspraken te noteren gebruikte ik toch niet. Dat komt niet eens doordat ik weinig afspraken heb, ik vergeet ze alleen goed te noteren. Als ik met iemand aan de telefoon hang en we schrijven allebei de overeengekomen datum op, dan heb ik nog wel eens de neiging hetzelfde te noteren als mijn gesprekpartner. Zo stond er nog regelmatig in mijn agenda: 13:00 Pieter bij mij.
Ik hoop dat ik door de schok van een nieuwe agenda weer wat zorgvuldiger afspraken ga opschrijven.
Overigens ben ik nogal verliefd op mijn nieuwe 'Holy Agenda'. Op de cover staat een detaik uit een ets van de Japanse schilder Hokusai (1760-1849).
Nu nog heel veel afspraken maken, zodat ik hem zo vaak mogelijk in handen kan houden.
Mijn huis huilt. Niet omdat hij het koud heeft of niet van sneeuw houdt, nee hij voelt zich afgewezen. Al een maand staat er een prachtige kamer leeg, maar niemand wil hem hebben. Op een heel klein aantal mensen na dat mijn huis echt liever geen onderdak biedt. Maar alle leuke, gave mensen wijzen hem af. Mijn huis overweegt nu in therapie te gaan om over zijn minderwaardigheidscompex heen te komen.
Dat zou voor mij en mijn huisgenoten ook geen kwaad kunnen: 4 hospiteerrondes, uren bellen, groeiende ergernis en nog geen huisgenoot. Wij hebben het gehad. Waag het niet om te beweren dat hospiteren een voorrecht is van Utrechtse studenten. Het vreet tijd en levert alleen maar tenenkrommende frustratie op.
Ik heb het gehad in ieder geval. Ik wil weg. Het liefst zou ik verhuizen, maar dat durf ik mijn huisgenoten nog even niet aan te doen. Bang dat er dan echt slachtoffers vallen.
Ze zijn altijd voor gek verklaard, de mensen van de Veluwe. Geen inenting tegen polio? Wil God dan graag dat je dood gaat? We hebben ze uitgelachen die onderontwikkelde, religieuze fananatici. Maar het gaat er nu toch op lijken dat ze al die tijd gelijk hebben gehad.
Moslim-leiders in Nigeria waarschuwen namelijk ook tegen de polio-prik. De WHO en Unicef hebben een programma opgezet om alle Nigeriaanse kinderen tegen de ziekte in te enten. Maar, zo zeggen de genoemde leiders, het is eigenlijk een Amerikaans complot om moslims onvruchtbaar te maken. Hun angst wordt nog eens bevestigd door Amerikaanse internetsites die alternatieve geneeswijzen promoten. Die sites claimen dat het vaccin naast onvruchtbaarheid ook aids en gekkenkoeienziekte veroorzaakt.
Christenen en moslims die elkaar vinden in de strijd tegen hetzelfde vaccin. Wat een prachtige verbroedering.
Hopelijk kunnen ze straks ook bij elkaar uithuilen als ze terecht de schuld krijgen van een polio-epidemie. Wellicht is het goed om nu alvast een datum voor een eerste afspraakje te prikken?
Dit is de kop van de Metro van vandaag boven een artikel over een Brits rapport:
Mensen die publiekelijk rouwen om overleden beroemdheden die zij nooit hebben ontmoet of met veel vertoon hun steun betuigen aan goede doelen, willen daar zelf een goed gevoel aan overhouden en zijn uit op amusement.
De Metro noemt het stuk 'onafhankelijk'. Ik twijfel daaraan en zie bovendien absoluut de nieuwswaarde van het rapport niet. Rouwen is per definitie een ik-gerichte bezigheid waarin je al je eigen verdriet kwijt kunt. Dat is nooit anders geweest.
Nog een dooddoener uit het rapport: "Going on demonstrations today is too often an exercise in attention-seeking." Volgens mij is dat juist de kern van een demo. Kortom, waar is het de onderzoekers om te doen?
Het rapport is geschreven door het rechts-georienteerde onderzoeksinstituut Civitas. De schrijver, Patrick West, zegt in de Indepedent dat '"hollow expressions of public caring" had been triggered by the decline of institutions which once gave meaning to people's lives, such as the family, church and neighbourhood'.
Ik ben er nog niet achter wat nu precies het doel van dit stuk is, maar het lijkt erop dat het pleit voor een terugkeer naar de oude vormen van rouwverwerking, onder veroordeling van de nieuwe manieren van omgang met verlies. Terug naar de kerk, daar weten ze op zinvolle wijze met rouw om te gaan, lijkt de boodschap.
Met weldoordachte ethiek heeft het rapport weinig te maken. Met simpele one-liners des te meer. Alleen een beetje jammer dat de Metro zich zo overduidelijk voor een publicitair karretje laat spannen.
Broer en Zus worden in een bos achtergelaten en gaan op zoek naar het geluk. In Spanje om precies te zijn.. Zou ik ook hebben gedaan. Spanje is het land van de warme zon en bovenal de familietradities. Die blijken echter een heel morbide kant te hebben. Familieliefde gaat namelijk ten koste van anderen, van Broer en Zus om precies te zijn. Uiteindelijk kunnen ze alleen elkaar vertrouwen.
Dat is Grimm, de nieuwe Alex van Warmerdam. De film bevat twee paralle verhalen over broer en zus die voor elkaar kiezen en het beste met elkaar voor hebben. Dat dit leidt tot gedwongen operaties en koelbloedige moorden deert niemand.
Een mooie film, tegelijkertijd verontrustend omdat intieme familieliefde de legitimatie wordt van onrechtvaardigheid.
Wellicht een film om ooit eens op een CDA-'gezin is hoeksteen'-partijcongres te draaien? Grimm zien is in ieder geval een veel prettigere tijdsbesteding dan Harry Potter kijken.
Deze foto kreeg ik gisteren van Henk in mijn mailbox. Erg fijne illustratie bij mijn post van een paar dagen geleden.
Blijkbare hebben deze dames dezelfde gewoonte als ik, nl. begraafplaatsen bezoeken. Waarom? Memento mori, om er maar een ander grafschrift tegen aan te gooien.
De sluier is de jodenster van de moslimvrouw, zichtbaar teken van haar status als Untermensch. In de Tweede Wereldoorlog was de gele ster een signaal dat elk geweld tegen Joden was toegestaan. In feite heeft de sluier in islamitische landen dezelfde functie. Voor islamisten is de vrouw een kleine Jodin die men naar believen kan onderdrukken, mishandelen en zelfs stenigen. Het liefst zouden de islamisten alle vrouwen hetzelfde lot laten ondergaan als de Joden onder het nazisme. Maar ja, je hebt ze nou eenmaal nodig om je eten te bereiden, je seksuele lusten op bot te vieren, om mannelijke kinderen te krijgen. Dat dezelfde islamisten de wereld willen zuiveren van alle Joden bewijst eens te meer dat antifeminisme en antisemitisme twee kanten van dezelfde medaille zijn. Als een fundamentalist een Jood een hand geeft wast hij zich daarna: dat doet hij ook na lijflijk contact met een vrouw. Beide zijn in islamistische ogen onreine, minderwaardige wezens. Het wordt hoog tijd dat ook Nederland ontwaakt.
Sommige mensen kunnen zaken heel helder verwoorden. Chahdortt Djavann, Iraans schrijfster die in Frankrijk haar steentje heeft bijgedragen aan het verbod op hoofddoekjes, is er zo een. Hoofddoekjes zijn geen religieus symbool, maar een 'politiek drukmiddel om democratische waarden in het Westen uit te hollen en de moslimgemeenschap hier met barbaarse ideeën te injecteren'.
Maar klare taal zeg nog niet alles. Ik zou zelfs willen beweren dat deze schrijfster het ongelijk van Descartes (alleen het heldere inzicht is waar) aantoont.
Er bestaat niet altijd een lineair verband tussen helderheid en waarheid.
Afgelopen weekend liep ik wat door de CD-bakken van Plato en Free Record Sjop te struinen. Paar CD's uitgezocht, geluisterd, eentje gekocht.
Soms heb je als je een CD thuis voor het eerst afluistert al weer spijt van het gespendeerde geld. Zo niet bij Bevinda. Hoe vaker ik haar Portugese fado met Franse invloeden luister, hoe beter ik het ga vinden. En hoe weemoediger ik word.
Ik ga wijn inschenken, een boek pakken en over de Portugal mijmeren.
Niet de meest succesvolle. Om precies te zijn, Johan, een goede vriend, vond het nodig om juist gisteren een afscheidsfeestje te plannen. Hij gaat vijf maanden onderzoek doen op Sumba. Hij heeft er zin. Ik net iets minder.
Altijd raak, moet de Volkskrant gedacht hebben: een artikel over de Liefde op Valentijnsdag. De stelling is dat liefde op het eerste gezicht bestaat, maar echt veel vrolijker werd ik niet van deze boodschap.
Ondanks alle goede voornemens het vooral niet te doen, stopt iedereen iedereen bij de erste aanblik in een hokje. Een overlevingsstrategie van vroeger, toen wij nog overal haar hadden. Vriend en vijand moesten in een spit second van elkaar worden onderscheiden, om op de juiste wijze te reageren.
Hokjes denken, van 'ik wil jou' tot 'haat!' is dus nuttig. En hokjes, evenals het nauwverwante cliché, kloppen ook. De fysiek aanterkkelijk onder ons zijn nu eenmaal vlotter en zelfverzekerder dan minder wel gevormden. Zij van de ferme handdruk zijn extraverter, emotioneel stabieler en expressiever dan zij van het slappe handje. En bijzienden hebben nu eenmaal een gemiddeld 7 punten hoger IQ en hebben vaker gym gedaan.
Alleen wat schiet je met deze kennis op? De moed zakt je in de schoenen als je weet dat je heel snel in een kadertje wordt geplaatst zonder daar ooit nog goed uit te kunnen komen. De Volskrant heeft op deze Valentijnsdag maar twee schamele tips. Bepalend voor de indruk die je op iemand achterlaat is de reactie van anderen. Dus als zijn vrienden of haar vriendinnen jou mogen, dan heb je de halve wereld gewonnen. De andere tip is: let op je lichaamstaal. Straal vrolijkheid uit. Gemeende vrolijkheid. Voor de rest ben je overgeleverd aan de hokjes van de ander. Een beetje deprimerende gedachte op deze roze dag, maar blijf vooral glimlachen!
Varken- tje wassen Het meest curieuze nieuws van vandaag is het voorstel van Eliezer Fisher, lid van een Israelische rabinale rechtbank, om zakjes varkensvet in de bus op te hangen. Het zou islamtische zelfmoordterroristen afschrikken. Ook voor joden is het varken een onrein dier, maar dispensatie is mogelijk op grond van noodweer. De Heer zou de aanwezigheid van varkensvet wel door de vingers, wanneer dat zijn volk kan beschermen.
Een pracht plan. Eén puntje van kritiek: ik vrees dat Allah een zelfde soort regeling heeft getroffen voor zijn aanhangers. Hij zal wel denken: wat de Heer kan, kan ik ook.
Ondertussen worden de gewetensbezwaren van vegetarier en veganist weer vergeten. Wordt er voor hen ook dispensatie geregeld of moeten zij voortaan lopen?
Ik gebruik nog wel eens de aanspreektitel 'held'. Waarschijnlijk heb ik die gewoonte ooit overgenomen van Douwe.
Er draait nu een film met gelijknamige titel. Die moest ik natuurlijk zien. Material arts, china 2200 jaar terug, gevechten zwevend tussen bomen, over en op het water, onmogelijke zwaardbewegingen, prachtige pijlenzwermen. Een schoonheid van een film die vooral op grootdoek tot haar recht komt.
Behoorlijk minpunt is de subsidie van de Chinese overheid. De film lijkt geschreven om haar ideologie te ondersteunen. Het verhaal gaat over een keizer die door allerlei moordenaars bedreigd wordt. Onterecht, want hij wil het beste voor zijn volk. Hij streeft naar eenheid en vrede. Dat mensen daar nogal eens het slachtoffer van worden maakt niet uit. Het collectief gaat boven het belang van de enkeling. Zo ook de belangen van de titel'held'. Hij was eigenlijk van plan de keizer te vermoorden, maar begint aan zijn missie te twijfelen als hij de goede bedoelingen van de keizer begrijpt. Dan offert hij zijn eigen wraakgevoelens en meer voor de keizer op.
Daar is dan weer niets heldhaftigs aan, vind ik persoonlijk. De ware held durft zich te verzetten en gaat strijdend ten onder.
Maar oordeel vooral zelf. Sommige scenes zijn werkelijk onsterfelijk mooi.
Leuk, met zijn elven in 1 huis wonen, totdat er 1 ziek wordt. Eehm 1...uiteindelijk 11 dus. Schorre keel, koortsig, hoesten, neusontsteking, oftwel griep.
Morgen is hier hospiteeravond. 11 snotteraars tegenover je. Ik zou ook de aangeboden kamer weigeren.
Je moet nogal oppassen met de t-shirts die je koopt, of niet te veel omgaan met classica's. Een van die twee in ieder geval. Ik heb namelijk pas geleden een shirt gekocht met de bovenstaande tekst. 'Leuk' dacht ik nog. 'Ik ben wat jij zult zijn'. Een tikkeltje arrogant, maar er spreekt wel zelfbewustzijn uit. Een ideaal kledingstuk voor de gespreksleider van een comingout-groep.
Grappig bedacht, totdat je de mensen spreekt die echt verstand van zaken hebben. 'Maar jij bent niet dood' zei Marieke. 'Excuseer?' Loop ik al weken rond met het eerste deel van een grafschrift uit de klassieke oudheid. Sum quod eris, fui quod sis. Ik ben wat jij zult zijn, ik was wat jij nu bent. Ik voelde me letterlijk en figuurlijk een fashion victim.
Voor iedereen die nog op zoek is naar een Valentijn(se), wellicht helpt de volgende openingszin afkomstig van een van mijn huisgenoten. 'Hoi ik ben Dennis en ik sta al vier jaar ingeschreven bij de woningbouwvereniging'.
In Utrecht schoor je hiermee geheid.
Stel, bijvoorbeeld, je heet Amalia en je bent, pak 'em beet, ergens in december vorig jaar geboren. En veronderstel dan ook nog eens dat je opgroeit. Ach arm kind. In wat voor een wereld kom je dan terecht. Een aantal dingen die zij nooit zal meemaken:
1. Het verschijnsel winter (o, die periode waarin het 15 graden is, in plaats van 30)
2. De gulden (zo goedkoop?)
3. De muur (muur? wat kan daar mis mee zijn?)
4. De periode Kok (hoeveel sterren?)
5. De pil in het ziekenfonds (was er toen ook een pil voor vrouwen?)
6. Melkerbanen (waar? In de VS?)
7. Bill Clinton (sigaren? wat zijn dat?)
8. Kapper beneden de 10 euro (maar het is toch terecht dat ze zoveel verdienen? knippen is best moeilijk)
9. Seabert (een manga-zeehondje?)
10. Pim Fortuyn (die deed het met mannen? vetcool!)
Gelukkig heb je dan wel twee dik betaalde ouders die zendtijd van de Publieke Omroep krijgen om ons te bedanken voor alle cadeaus. Maar dat kan het gemis van al deze mooie zaken nauwelijks compenseren.
Ik vind de LSVb een beste club, daar niet van, maar soms heb ik wel eens mijn bedenkingen. De bovenstaande kop stond ook boven een persbericht van de vakbond.
Ik vroeg me af of ik iets gemist heb, want ik was niet op de hoogte. Ik ben toevallig ook student, maar wist niet dat ik binnenkort de straat op ga. En waarom zou ik eigenlijk?
Vandaag was er regulier overleg met de staatssecretaris. Een totaal nietszeggende bijeenkomst, met als hoogtepunt de uitspraak van Nijs (voor foto zie gisteren) 'Jullie kunnen mij wel vragen stellen over mijn plannen, maar als ik deze niet zinvol vind, geef ik toch geen antwoord'.
Kan me voorstellen dat je dan nogal het gevoel krijgt je tijd te verdoen. En natuurlijk moet je dan tot acties overgaan. Maar om nu al te beloven dat de studenten de straat op gaan voor plannen die hen niet meer zullen raken (studenten denken begrijpelijkerwijs nogal ik-gericht), vind ik een beetje prematuur.
Informeer eerst eens bij ons studenten wat we ervan vinden en of we zin/tijd/behoefte hebben om te protesteren. En leg dan om te beginnen eens uit wat de problemen nu eigenlijk zijn. Er is op dit moment zoveel om tegen te protesteren wat het onderwijsbeleid betreft, dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen. En protesteren met een bord 'ik ben tegen alles' vind ik ook zo weinig constructief.
Dus eerst maar eens het LSVb-bestuur de straat op om een en ander te verduidelijken. Daarna kunnen de studenten zelf beslissen of ze mee gaan doen.
Ben terug, maar moet wel weer even inkomen. Vandaar dat ik uit een andere blog pik, die van Annette Nijs.
Met dank aan Floris.
30 januari
De minister zit in Parijs, dus had ik vanochtend de Ministerraad op de agenda staan. Vanmiddag naar Leeuwarden, om de Popacademie te openen. Zelf heb ik lange tijd actief viool gespeeld, daar doe ik nu niets meer mee. Vandaag open ik samen met Ed Nijpels de Popacademie, niet met een speech maar met een rap. Hieronder mijn tekst, waarschijnlijk wordt het opgenomen en is de volledige rap volgende week vanaf deze site te beluisteren!
Yo mijn naam is Nijs, nice en cool als ijs,
Ik kom van onderwijs bijzonder wijs on the mike
Tegenwoordig ceremoniemeester, roepnaam Annet
Goedgebekt, de rap ontdekt, echt perfect!
Een combinatie, creatie, educatie en muziek.
Een presentatie van een locatie voor het publiek
Voor de popcultuur, en in het nieuwe pand
Ben ik op avontuur met rap in Friesland.
